Met nacht in het winkelcentrum

Lichtte stappen waren te horen op de harde grond die door het winkelcentrum ging. Het was laat in de avond en Kankuro en zijn kat Kakara waren dan ook nog de enige die er rondliepen. Kankuro slaakte een diepe zucht en hij ging uiteindelijk op de rand van een fonteintje zitten. Zijn kat Kakara die wel zo groot was als een leeuw nam een paar slokken van het water. ''Drink de fontein niet leeg Kakara, ik heb geen zin in problemen.'' Mompelde Kankuro met een droge toon tegen zijn broer. Natuurlijk was Kakara niet zijn echtte broer, dat kon nogal moeilijk want Kakara was een dier. Maar Kankuro en Kakara beschouwde elkaar wel als broers. Kakara keek dan met een droge blik op naar Kankuro. ''Ik heb gewoon dorst.'' Zei hij toen en hij nam weer een slok van het water. Kankuro rolde eens met zijn ogen, het was erg stil in het winkelcentrum wat natuurlijk ook logisch was. Iedereen was naar huis toe om te slapen, Kankuro en Kakara konden zoiets niet. Ze hadden geen thuis meer en dus konden ze moeilijk slapen. Stiekem hoopte Kankuro op mensen die savonds ook rond dwaalde, het kon hem dan niet zoveel schelen wie of wat het was. Want al was het iemand met slechtte bedoelingen. Dan had Kankuro wel iets leuks om te doen, namelijk vechten. Kakara merkte dan ook wel de gedachtens op van zijn broer maar hij zei er verder niets over. Dat snapte Kakara dan ook af en toe niet, Kankuro wou wel vechten maar in problemen had hij geen zin.

Een meisje met zwart haar en zwarte kleding liep rustig door het winkelcentrum. Ze hield van de nacht en dwaalde dan steeds rond. Haar paarse ogen keken rustig om haar heen en ze grijnsde dan ook even. Een kleine zwarte kat liep rustig achter haar aan. Zijn staart hield hij zoals altijd hoog en stopte. Hij miauwde even om aandacht en het meisje keek hem dreigend aan. De kat zuchtte en liep verder. Hij gaapte en ging ergens zitten. Zo volgde hij zijn eigenaar terwijl deze verder liep met zijn ogen. Het meisje keek even om naar de kat en rolde met haar ogen. Ze liep kalm verder en zag toen de jongen en zijn kat. Eerder een leeuw vond ze wegens de grootte. Ze liep kalm naar ze toe en knikte. "Hoi" zei ze kalm en keek naar haar kat. Ze snoof en keek naar hem. "KOVU!" siste ze naar het dier dat meteen opkeek. Hij sprong recht en trippelde naar hun toe waarna hij ging zitten.

Kankuro zijn blik schoot naar het meisje dat naar hun toe was gekomen en hij volgde haar dan met zijn ogen. ''Hoi'' Antwoorde hij kortaf en Kakara keek dan ook gelijk op. De kat keek het meisje met een scherpe blik aan en hij ging dan ook vlakbij Kankuro zitten. Het dier legde zijn kop op de schoot van Kankuro en keek met een agressieve blik naar het meisje. Kankuro voelde hoe Kakara zich voelde en hij slaakte dan een diepe zucht. Plots riep het meisje een naam en vervolgens kwam er een zwarte kat van normale grote naar hun toe gelopen. Kankuro bekeek de kat even, dit was zeker het diertje van het meisje. Alleen het meisje leek niet erg vrolijk te zijn over haar kat. Hij besloot er alleen wijzelijk niets over te zeggen en hij keek het meisje zelf dan gewoon weer aan. ''En jij bent?'' Vroeg Kankuro dan gewoon. Het kon hem niet zoveel schelen of ze antwoord wel of niet zou geven, hij wou gewoon iets te doen hebben dus als ze wel gewoon antwoord zou geven zou hij misschien wat kunnen praten of iets kunnen doen met haar ofzo. Als ze vrienden werden teminste, want Kakara moest het meisje wel accepteren anders ging het zowiezo mis.

Het meisje keek even naar haar kat en snoof. Ze keek hem strak aan en die keek op. Hij zuchtte en ging snel normaal zitten. Hij hield zijn kop wat hoog en keek dan naar Kakara. Kathy grijnsde even en keek naar de jongen. "Ik ben Kathy en dit ding is Kovu" zei ze kalm en keek naar de kat. Ze was meestal wel aardig maar soms kon ze neit tegen het plakkerige gedoe van haar diertje. Kovu keek naar de twee en knikte naar ze. Hij gaapte even en wilde liggen maar keek naar de blik van Kathy. Hij slikte en bleef zitten. Kathy grijnsde en trok dan haar capuchon op zodat haar valse grijns niet te hard opviel.

Kankuro keek van de kat naar Kathy en weer terug. Hij keek Kathy dan weer aan op het moment dat ze haar en haar 'ding' zoals ze het noemde voorstelde. ''Hm oke dan, ik ben Kankuro en de kat is mijn broer Kakara.'' Antwoorde Kankuro dan op haar woorden. Kakara keek met een dreigende blik naar het kleine katje. Daarmee bedoelde hij dat hij niet moest proberen om dichter bij hem te komen. Kakara gaf namelijk niet zo om andere dieren. De enige waar hij voor leefde was zijn broer Kankuro. Kankuro aaide Kakara dan over zijn kop aangezien hij had gevoeld hoe Kakara zich voelde. Af en toe herinnerde Kankuro zich nog goed hoe hij en Kakara alleen achter bleven. Het was pijnlijk voor hem om er aan te denken en hij schudde de gedachten dan ook meestal weer gewoon weg. Kakara sloot voor kort zijn ogen en Kankuro had zijn blik weer op het meisje dat Kathy noemde gericht.

Het meisje keek hem aan en knikte rustig. "Aangenaam" zei ze iets wat kortaf. Ze keek even naar Kakara en dan kort naar Kovu. De kleine kat zag de dreigende blik en begon iets te blazen. Kathy snoof en gaf een trap. "Kappen Kovu!" siste ze naar de kat. Kovu schrok en piepte iets. Hij legde zijn oren plat en stapte iets achteruit. Kathy keek hem dreigend aan en keek dan weer naar Kankuro. "Niet op dat mormel letten" zei ze kortaf en rolde met haar ogen. Ze keek even grijnzend naar Kovu en keek dan naar de jongen.

Kakara zijn blik werd nijdig toen hij het blazen te horen kreeg van de kat. Wat dacht dat kleine beest wel niet? Dat hij een grote kat zoals hem aan kon? Kakara wou hem dan ook aanvallen maar nog voor hij de kans had gaf Kathy het katje een trap. Kakara keek dan ook licht verbaasd, zo had hij iemand nog nooit zien doen. En ook de blik van Kankuro was iets wat verbaasd. Zo zou hij nooit tegenover Kakara doen, dit gaf hem dan ook een vreemd gevoel om te zien. ''Blijkbaar kunnen jullie het niet zo goed met elkaar vinden.'' Zei Kankuro op een lichtte vragende toon en hij keek Kathy dan ook weer even aan. Kakara haalde onder tussen zijn kop van de schoot van Kankuro af en hij liep richting Kovu. Voor het katje bleef hij staan en hij keek minachtend naar beneden. ''Ik zou niet weer blazen want als je dat doet breek ik al die vier pootjes van je..'' Sprak Kakara met een dreigende blik tegen het katje, je kon dan ook zien dat hij het meende aan de blik die hij Kovu toe wierp.

Kathy snoof even en keek dan naar de jongen. "Kovu is te irritant en plakkerig" zei ze kortaf en richtte een dreigende blik naar haar kat. Kovu liet zijn oortjes plat en zijn staartje hing er slap bij. Hij zag dan Kakara en zweeg. Hij zuchtte en stapte wat naar achter waar hij weer ging zitten. Kathy keek naar haar kat en rolde met haar ogen. Ze keek dan weer naar Kankuro en grijnsde vals. Hij, haar nieuwe prooi. Haar paarse ogen kregen even een glinstering en ze keek dan kort naar Kovu. Hij wist alles en kon alles verklappen dus ze hield hem in de gaten. Ze keek dan weer rustig naar Kankuro. Al meteen had ze een goed vals plan om hem te lokken. Ze grijnsde en keek rustig naar de twee.

Kankuro hief een wenkbrauw op en hij keek Kathy dan droog. ''Waarom ben je dan ooit samen met hem als je hem niet moet?'' Vroeg Kankuro dan met een droge toon in zijn stem en hij slaakte dan een diepe zucht. Hij begreep het niet echt, maar blijkbaar waren voor sommige kinderen hun dieren anders. Kankuro kon zich dat alleen niet voorstellen omdat hij zo gehecht was aan Kakara. Kakara keek op dat moment om naar Kankuro toen hij daar aan dacht en de grote kat liep terug naar Kankuro. Hij kwam weer bij hem zitten en legde zijn kop op de schoot van Kankuro. Kankuro aaide hem over zijn kop en hij grijnsde even lichtjes. Hij richtte zijn blik dan even op het katje van Kathy terwijl hij Kakara nog steeds aaide. Hij vroeg zich dan ook af waarom het katje eigenlijk nog niet weg was gegaan bij Kathy. Hij begreep niet dat dat diertje al die pijn kon verdragen.

Kathy keek hem aan. "Tja, ik ben een kind en dan kan je diertje niet ver van je zijn" zei ze met een zucht. De kat keek de drie aan en ging liggen. Hij legde zijn kopje op zijn poten en wilde miauwen. Maar hij wist zeker dat hij dan weer een trap ging krijgen. Kathy keek Kovu even aan en keek dan naar de andere twee. "Kennen jullie het kasteel van de ontvoerders?" vroeg ze dan plotseling. Ze moest iets verzinnen de twee daar te krijgen. Kovu luisterde naar het gesprek en zou de twee willen helpen0. Maar dan kwam hij zelf in de problemen..

Een ander meisje wat iets verderop liep keek naar de twee gestaltes verderop. Ze grijnsde, eindelijk iemand. Soul trok zich zowiezo al wat terug en keek Kiki aan. 'Wat, Soul?' Vroeg Kiki. 'Niks,' Zei ze en draaide zich weer om. Soul's blauwe ogen schenen helder. Ze liep op een vuilnisbak af die ze om wou duwen. Kiki gromde naar Soul, het klonk gewoon dierlijk. Soul keek om en snapte de hint. Toen liep ze door, samen kwam ze bij Kathy en Kankuro. Kiki zei niets, ze bleef ook op afstand. Ze wou niet veel te maken hebben met anderen, vooral niet als ze in gesprek waren. Soul liep echter onbevreesd op Kakara af en blafte kort naar hem. Kiki's ogen schoten naar Soul. 'Soul!' Gromde ze.

Kankuro keek haar weer met een opgetrokken wenkbrauw aan. Toch zweeg hij er nog steeds maar over. Ze moest het zelf maar weten dat ze er zo over dacht. Kakara voelde de verwarde gedachtens van zijn broer dan ook en hij gromde lichtjes richting Kathy. Hij vond het belachelijk dat iemand zo kon zijn. Kakara sprong dan recht toen hij de vraag van Kathy hoorde en hij gromde wat harder. ''Natuurlijk kennen we dat niet, wat verwacht je wel niet van ons? Nog belangerijker wat wil jij eigenlijk van ons?'' Vroeg Kakara dan aan haar. De kat vertrouwde het meisje niet, eerst dat gedoe met haar kat en nu dit ineens. Er klopte iets niet. Kankuro keek verbaasd naar Kakara en hij keek dan richting Kathy. ''Nee we kennen het niet.'' Zei hij dan droog om zijn antwoord nog maar even kwijt te kunnen. Kakara keek voor kort naar Kankuro en hij zuchtte dan diep. Zijn broer leek niets bizonders van Kathy te vinden en dus ging de kat maar weer bij Kankuro zitten. Blijkbaar merkte Kankuro niets aan Kathy, Kakara zei dan verder ook niets meer omdat hij niet wou opvallen. Plots hoorde hij een blaf en Kakara keek geirriteerd op. Toen hij zag dat het een wolf was legde hij zijn kop weer gewoon op de schoot van zijn broer en reageerde er verder niet op.

Het meisje keek ze aan en snoof. Ze kon niet tegen zo'n reacties. En ze kon de kat makkelijk aan met haar spreuken. "Het is best bekend, raar dat je het niet kent" zei ze kalm. "Het is er best wel cool, als je maar uitkijkt" zei ze kalm en grijnsde even. De kat had haar vast door ofzo. Ze moest dan maar opassen. Ze dacht even aan haar pleegvader en schudde de gedachte zuchtend weg. Kovu keek even naar de wolf maar negeerde deze verder. Hij richtte zich op de rest en was erg stil. Kathy keek kort naar het meisje en dan weer rustig naar de twee.

Kankuro keek nu met een licht grijnsje naar haar. ''Dat klinkt wel spannend, misschien kunnen we er eens heen gaan? Ik heb wel zin in wat actie.'' Zei Kankuro dan tegen Kathy en hij keek dan voor kort om zich heen. Kakara gromde lichtjes, waarom deed zijn broer nu zo. Had hij dan niet door dat er iets mis was met dat meisje? Of was hij zelf soms gek aan het worden, nee Kakara wist het zeker. Er was iets mis met dat meisje. Kakara ging dan dicht tegen Kankuro staan en hij drukte zijn kop tegen een van zijn benen. Kankuro keek verbaasd naar Kakara. Wat was er toch mis met zijn broer? Waarom deed hij zo tegen het meisje en waarom was hij ineens nu zo close? Normaal waren ze dat ook wel maar Kakara deed nu echt vreemd. Kakara keek dan even naar het kleine katje, ookal was Kakara net kwaad op hem geworden toch had hij medelijden met het diertje omdat hij met zo'n iemand leefde.

Kathy grijnsde vals onder de schaduw van haar capuchon. "Nou oke, tijd voor wat actie dan" zei ze rustig en grijnsde. Ze keek dan naar Kovu en wenktte hem. Kovu keek op en stond recht. Het katje liep naar haar toe en keek kort naar de andere twee. Kathy keek weer rustig naar Kankuro. "Volg me maar " zei ze kalm en liep naar buiten. Kovu keek nog even naar Kakara en volgde snel Kathy. Kathy keek kort achterom en liep dan rustig naar het kasteel.