Met Kankuro...

Kathy kwam rustig aangelopen bij het reuzegroot kasteel. Ze deed haar capuchon af en grijnsde even. Kovu kwam naast haar zitten en ze keek naar Kathy. "Dit is het" zei ze en grijnsde. "Hopelijk ben je niet bang" zei ze plagend en schoof de deur open. Ze liep rustig naar binnen en Kovu volgde haar. Kathy stopte en leunde tegen een muur terwijl ze wachtte op Kankuro. Ze hoopte maar dat niemand van de anderen haar pretje kwam verstoren. Dat haatte ze erg. Ze keek even rond en dan rustig naar Kankuro. Kovu zweeg en ging in een mandje liggen. Hij zuchtte en legde zijn kop neer.

Kankuro was Kathy kalm gevolgd. Zijn handen rustte in de zakken van zijn broek en zijn blik was kalm. Een brede grijns verscheen dan op zijn mond toen het kasteel in zicht kwam. ''Ziet er goed uit, en natuurlijk ben ik niet bang.'' Zei Kankuro dan droog tegen haar toen ze voor de deur stonden. Nadat de deur open was liep Kankuro rustig achter haar aan naar binnen. Het zag er veel belovend uit, maar het vreemde was dat ze gewoon via de deur gingen, moest dit niet een beetje geheim blijven? Kakara bleef dan ook even staan maar hij kon het niet aan om zijn broer alleen te zien gaan en dus liep hij Kankuro snel achterna. Kankuro bleef dan staan en hij keek opzij naar Kathy. ''Ok en nu? Ik bedoel moeten we niet oppassen voor iemand die kan komen?'' Vroeg Kankuro droog aan haar. ''Ze heeft ons bedrogen, je zult zien.'' Mompelde Kakara dan en hij keek scherp richting Kathy.

Kathy knikte iets. "Meestal lopen er ontvoerders ja, maar ik denk nu niet teveel" zei ze kalm. "En ik loop hier wel vaker dus ik weet de geheimen" zei ze met een grijnsje. Ze keek even rond en wenktte ze. Ze liep de trap op en keek naar de kamers. Ze grijnsde even en keek dan rustuig met een glimlach naar de twee. Kovu volgde hun maar en keek kort naar Kakara die het niet vertrouwde. Hij wilde het wel zeggen maar dan zou hij problemen hebben. Kathy keek rond en opende een kamer. "Hier worden de meesten opgesloten" zei ze en keek naar binnen. "Niet echt luxe" zei ze met een kleine zucht en keek hem aan.

Kankuro keek voor kort naar Kakara en zuchtte diep. ''Maak je nou niet zo druk.'' Zei Kankuro dan tegen zijn broer en hij keek hem rustig aan. Kakara rolde een keer met zijn ogen, zijn broer was blijkbaar niet te overtuigen. Hij zweeg dan verder ook maar en luisterde naar wat Kathy zei. Kankuro luisterde er ook naar en hij knikte kort. ''Oke dan, dat is handig.'' Zei hij met een flauwe grijns en hij liep dan rustig met haar mee op het moment dat ze verder liep. Hij liep rustig achter haar aan de trap op en Kakara volgde zwijgend. Het dier irriteerde zicht nogal aan Kathy. Als ze haar nooit waren tegen gekomen dan waren ze hier nu niet, dan zaten ze misschien nog fijn in het winkelcentrum bij de fontein. Kankuro keek de kamer binnen waar ze bij stonden en hij luisterde naar wat Kathy zei. ''Niet echt nee, ik vind het knap dat jij nog niet gevangen bent.'' Zei Kankuro dan zacht tegen haar. ''Hoe zou dat nou toch komen..'' Mompelde Kakara dan sarcastisch en zo dat alleen hijzelf het kon horen. Hij wist dan zelf ook wel het antwoord daarop, teminste hij vermoedde dat hij het antwoord wist.

Kathy keek hem aan. "Ik ben al we bijna gevangen geweest maar ik nouja kan snel weer verdwijnen" zei ze met een lichte grijns. Ze keek kort naar Kakara en Kovu. Ze richtte haar dan weer naar Kankuro. Opeens hoorde ze iets en wist wie het was. Ze zag haar pleegvader en zijn beide bewakers. Opeens namen ze Kankuro en Kakara vast met hun zwarte magie. Kathy's ogen lichtten kort op en Kovu piepte iets. Hij vond het vreselijk! Kathy stamptte de kat en snoof. "Waag het" siste ze naar Kovu en keek dan naar de twee.

Kankuro keek met een zucht naar de kamer. Plots hoorde hij iets en hij keek om. Hij wou dan een stap naar achteren doen maar hij kon niet verder. Hij leek vast te zitten in een of andere kooi die gemaakt was van zwarte magie. Kakara begon te blazen en hij sloeg een keer tegen de kooi maar dat hielp natuurlijk niets. Kankuro keek dan om naar Kathy. ''Jij!'' Riep hij kwaad en zijn blik werd nijdig. Kakara voelde de woede van zijn broer en hij slikte een keer. Hij wou bijna zeggen 'ik had je toch gewaarschuwd' maat dat besloot hij wijzelijk maar niet te doen. Hij sloeg dan nog eens tegen de kooi maar ook deze keer haalde het niets uit. ''Laat ons gaan!'' Riep Kankuro kwaad naar de man en zijn bewakers en hij sloeg dan een keer tegen de kooi.

Kathy bleef kalm staan en keek hem aan. "Ik ja" zei ze kalm en keek naar de bewakers. Haar vader grijnsde. "Goed werk dochter" zei hij kalm. "Breng ze maar meteen naar 'de kamer'" zei hij kalm. De bewakers knikten en liepen met de twee weg. Kovu piepte zacht en keek ze na. Kathy keek ze ook na en draaide haar om om weg te lopen. Toch hield iets haar tegen.. De bewakers liepen naar de kamer en gooiden de twee in de grote kooi. De vader zette het aan en een soort tussenstuk van draad met elektriciteit kwam tussen de twee in...

Kankuro sloeg tegen de kooi aan, hij luisterde niet naar de woorden. Hij wou er gewoon uit. Hij wist waar toe die mensen in staat waren, en hij wou het niet laten gebeuren met hem en Kakara. Als ze hun zouden scheiden dan.. Dan zou Kankuro niet meer willen leven. Kakara was zijn enige famillie en hij wou voor altijd aan hem verbonden blijven. Plots werden ze een kooi in gesmeten en Kankuro stond dan gelijk op. Ook Kakara stond recht en hij wou naar Kankuro toe lopen maar plots kwam er iets tussen hun in. Een verschrikkelijk pijn drong de twee binnen en Kankuro zakte door zijn knieén bij de scheiding. ''Nee!'' Riep hij kwaad maar ook angstig. ''Doe ons dit niet aan!'' Riep hij toen maar nog voor dat hij verder kon met roepen vielen zijn ogen dicht. Hij viel op zijn zij en bleef stil liggen, een traan gleed langs zijn wang maar hijzelf had dat niet meer door. Hij was niet meer bij het bewustzijn. Kakara zag wat er met zijn broer gebeurde en hij keek kwaad om. ''Kijk wat je gedaan hebt!'' Riep Kakara dan kwaad richting Kathy en de kat zakte dan door zijn poten.

Kathy hoorde het geroep en beet op haar lip. Ze herinnerde haar alles van haar verleden. Hoe haar ouders vermoord werden door ze, hoe ze door hun opgevoed werd. Ze keek naar de deur en snoof. "Kovu, go" zei ze en glimlachtte. Kovu keek blij op en rende samen met haar erheen. Kathy stamptte de kamer open en liep naar de kooi. Met al haar kracht trok ze alles open en stuk. Ze viel op de grond en had even een pijn door de schok. Kovu piepte en zakte door zijn pootjes. Kathy stond dan op en met haar laatste kracht liet ze de paarse bollen rond de bewakers en haar pleegvader komen. Daarna zakte ze zelf hoestend in.

Kakara keek om toen hij een deur hoorde opklappen. Hij kneep dan zijn ogen dicht waardoor hij niet zag wie er binnen kwam. Hij verloor dan ook bijna zijn bewustzijn maar nog voor dat gebeurde verdween de grens ineens. Kakara voelde de pijn verdwijnen en hij opende dan zijn ogen. Hij sprong gelijk richting Kankuro en duwde zijn kop tegen de hoofd van zijn broer. Hij keek dan om naar Kathy. ''Jij monster'' Gromde Kakara kwaad. De kat sprong naar haar toe en gaf haar een klap met zijn klauw tegen haar hoofd. Ookal had Kathy hun gered Kakara was erg kwaad door haar, ze had hen verraden en dat zou hij haar nooit vergeven. Hij keek dan nog even kwaad naar haar waarna hij terug naar Kankuro liep. Hij tilde zijn broer op zijn rug en hij liep de kooi uit. Hij moest Kankuro naar een plek brengen waar hij ongestoord wakker kon worden.

Kathy voelde de klap en begon hevig te hoesten. "S s sorry" stotterde ze en stond op. Ze trilde iets en zag wat wazig. Ze keek kort naar de opgesloten bewakers en haar vader. "Ik weet dat het fout was, sorry. Het heeft met mijn verleden te maken" zei ze zuchtend en liep snel weg. Ze had dit nooit mogen doen, nooit! Kovu keek zijn eigenaar na en keek kort naar de twee. Ook hij zag wat wazig en rende snel achter haar aan. Kathy ging op de trap zitten en tranen stonden in haar ogen.

Kakara kon het niets schelen of ze nou 1x sorry zei of 1000x Het had geen zin meer. Kakara was nu te kwaad om haar ook maar een klein beetje te vergeven. ''Het kan me niets schelen of het met je verleden heeft te maken, je zou is moeten weten wat Kankuro allemaal heeft door gemaakt in zijn leven, als je ons had gescheiden dan was je heel erg de mist in gegaan, en dat ben je nu al gegaan eigenlijk. Verwacht niet van mij dat ik jou ook nog maar één keer bij Kankuro in de buurt laat komen.'' Zei Kakara dan kwaad tegen haar nog voor dat ze weg rende. Hij liep dan met Kankuro die op zijn rug lag de kamer uit. Hij liep de trap op zonder ook maar aandacht te besteden aan die verrader. Kakara liep toen hij eenmaal beneden wat naar buiten en hij verdween in de schaduw van een aantal bomen met zijn broer op zijn rug.