Zonsondergang

Rustig liep er een meisje met haar diertje in het rond op het strand, en ze keek dan ook even om haar heen. Ze was hier al van vroeg in de ochtend, en dus had ze al veel kunnen doen tot laat in de avond. Ze had niemand waar ze op kon rekenen, maar dat maakte voor haar niet echt uit. Jarenlang had ze zich verstopt, waardoor niemand wist dat ze nog leefde. Niet dat het erg was, maargoed ze keek rustig naar de hemel. "Merethyl we moeten gaan." Sprak Alimea tegen haar, en het diertje keek dan ook richting haar. Velen zouden niet verwachten van haar dat ze zo'n giftige slang als diertje heeft, maargoed zijzelf weet ook niet waarom Alimea deze vorm had aangenomen. Kalm liepen ze samen verder, en ze keek dan naar de hemel die al zijn licht begon te verliezen, om plaats te maken voor de nacht. Ze bleef kalm staan op het strand, en ze keek dan kort in het rond. "Kom Alimea we gaan maar eens naar onze schuilplaats." Zei Merethyl uiteindelijk tegen haar, en algauw gingen beide dus naar hun schuilplaats. Vreemd genoeg leefden beide onder een strandhut dat hier altijd stond, maargoed dat was dan ook de reden dat niemand het wist of opmerkte.

(Voor mensen waarvan mijn Avatar onduidelijk is dit is een anime plaatje, en geen real. Ook is het een soort van Anime 3D Wallpaper, kijk maar op google)

Langs de strandhut liep een kat zo groot als een leeuw met een jongen op zijn rug. Kakara liep met kalme stappen door het zand, hij wilde namelijk niet dat zijn broer van zijn rug af zou vallen. Kakara was nog steeds erg kwaad over wat Kathy hen had aangedaan. Zo zag je maar weer, er was niemand anders te vertrouwen. Bij Kankuro in de buurt komen zou dan ook niet meer zo makkelijk worden voor iemand en zeker niet voor Kathy. Kakara vertrouwde anderen nooit snel maar nu was dat kleine beetje vertrouwen helemaal weg. Niemand maar dan ook echt niemand mocht meer aan zijn broer komen want als iemand dat flikte maakte hij diegene af.
Eenmaal bij de rand van het water aangekomen liet hij Kankuro voorzichtig van zijn rug glijden, de jongen was nog steeds buiten bewustzijn, maar buiten dat leek hij verder wel rustig te zijn. Kakara ging dan zitten en hij ging met zijn kop langs het hoofd van zijn broer. ''Ik had je gewoon moeten tegenhouden..'' Zei de kat met een zucht tegen Kankuro ookal kon hij het niet horen. Kakara keek dan in het rond, er leek niemand in de buurt te zijn. Kakara verwachtte dan ook niet dat er iemand in de strandhut kon zitten en hij keek dan weer gewoon naar Kankuro.

Een slang kwam plots tevoorschijn vanonder de hut, en ze keek dan ook even naar Merethyl. Zij was inslaap gevallen, en dus besloot de slang haar te beschermen tegen indringers. Even keek ze op bij het zien van een kat, en ze siste dan ook even gevaarlijk. Haar moest je niet uitdagen, aangezien ze een koningscobra was, en ze bleef dan ook gewoon bij haar baasje. Kalm ging ze richting die kat, en ze keek dan naar zijn baasje. "Gewond?" Vroeg ze dan ook aan de kat, en ze keek rustig naar hem. Merethyl was rustig aan het slapen, maar ze sliep bijna nooit héél lang. Opeens werd ze wakker, en ze merkte dat Alimea er niet meer was. "Alimea?" Mompelde ze dan ook zachtjes, maar dan besloot ze maar kalm te blijven. Ze wist dat de slang niet ver van haar was, en dus bleef ze gewoon liggen.

Kakara spitste zijn oren bij het horen van gesis. Een rilling gleed dan over zijn rug, dat gesis moest wel van een slang zijn. Fijn een slang, dat was wel het laatste waar hij nu zin in had. Zijn blik schoot dan richting de slang die naar hun toe was gekomen. Het was dus echt een slang geweest. ''Zoiets.'' Antwoorde hij alleen maar en hij ging dan voor Kankuro staan. Zijn blik was scherp, die slang moest het niet proberen om bij Kankuro in de buurt te komen. Kakara vertrouwde niet allleen mensen niet meer ook andere dieren vertrouwde hij niet meer.
Kankuro lag nog steeds stil op de grond maar af en toe toonde een hand wel een teken van beweging. Kakara hoopte dan ook dat zijn broer snel wakker werd. Kakara richtte dan ook zijn blik weer op zijn broer en hij ging zitten. Word wakker broer.. Dacht hij en hij slaakte een diepe zucht. Straks ging die slang hun wel aan vallen en wat dan? Kakara kon Kankuro nooit in één snelle beweging Kankuro hier weg krijgen. Kakara richtte zijn blik dan ook weer op de slang en hij vernauwde zijn ogen dan.

Alimea keek de kat even verbaasd aan, en dan richt ze haar blik even op de jongen. "Je kan maar beter ergens schuilen, aangezien hier veel ontvoerders rondlopen." Siste de slang vriendelijk tegen hem, en ze keek dan héél even achterom naar waar Merethyl lag. "Merethyl kan hem gerust helpen, ze is goed in wonden verzorgen en dat soort dingen. Al vertrouwt ze geen andere mensen, maar als ik het lief vraag dan doet ze dat wel." Siste de slang alweer, en ze had allang gemerkt dat Merethyl wakker was. Merethyl keek in hun richting, en ze geeuwde dan ook weer even kort. Alweer ging ze neerliggen, en ze viel weer eens inslaap. Ze was moe van het lange wandelen, en ook had ze nog eens honger.

Kakara luisterde naar het voorstel van de slang en hij zuchtte diep. ''Ik weet niet eens of ik je kan vertrouwen dus laat ons gewoon met rust.'' Antwoorde Kakara kil op haar woorden. Ze kon nog zo vriendelijk doen, het maakte Kakara niks uit. Waarom zou hij een onbekende slang ineens vertrouwen? En wie was die Merethyl dan wel niet? Ook een of andere verrader misschien? Die kans zat er wel weer aan te komen. Kakara ging dan half op Kankuro liggen terwijl zijn blik nog steeds op de slang was gericht. Kankuro had gewoon rust nodig, teminste dat was wat Kakara dacht. Hij wilde dan ook gewoon niet dat zijn broer weer in gevaar terecht zou komen. ''Ik weet niet wie die persoon is die jij zojuist noemde, maar we hebben geen hulp nodig. Ik weet wat mijn broer nodig heeft en dat is op dit moment heel veel rust.'' Zei Kakara dan tegen de slang na een lange stilte.

Alimea keek verbaasd naar hem, maar dan nog begreep ze het. Zijzelf zou ook zo doen om merethyl te beschermen, maar agh ze bleef gewoon nog even bij hen. Dan keek ze naar de jongen, en ze wist dat deze dringend hulp nodig had. "Ik weet niet wat er gebeurd is, maar wat het ook was geloof me ik ben net zoals jij ivm Merethyl te beschermen. Geen enkele mens durft bij haar komen, aangezien ze weten dat ik haar dier ben." Siste ze dan tegen hem, waarna ze dan gewoon wegging van hem. Hij moest het maar weten, en dus ging ze gewoon beschermend bij Merethyl zitten. Haar ogen had ze om de hele omgeving gericht, en voor de rest liet ze die twee daar gewoon in de steek.

Kakara luisterde naar de slang haar woorden maar tot nu toe deed het hem niets. Iedereen kon zoiets zeggen dus misschien was het wel een leugen. Kakara merkte dan dat de slang nog even bij hen bleef nadat ze was uitgesproken. Kakara zuchtte weer eens diep en hij wendde zijn blik dan af. Hij sloeg zijn poten over elkaar heen die op de buik van Kankuro rustte en hij legde daar zijn kop op. Kakara had dan ook niet echt door dat de slang uiteindelijk weer weg ging en hij sloot zijn ogen. De kat viel uiteindelijk in slaap door dat hij zo moe was geworden van al dat gedoe met Kathy, en omdat hij Kankuro zo'n eind had moeten tillen naar het strand. De kat sliep dan ook rustig al kon hij zo weer wakker worden bij elk hard geluid dat bij hem in de buurt was, hij was dus niet in een hele diepe slaap.

Alimea keek even naar die twee, maar dan wikkelde ze zich rondom Merethyl. Zo bleef ze gewoon liggen, en ze siste dan zachtjes voor een tijdje. Merethyl lag rustig te slapen, maar dan werden beide opeens wakker. Toch bleven ze liggen, en ze keek even naar Alimea. "Wie zijn dat?" Vroeg ze zacht tegen de slang, en ze aaide haar over het hoofdje. "Een bewusteloze gewonde jongen en zijn kat, al is die kat zoals mij toch vertrouw ik het niet echt om ze in je buurt te laten komen. Alleen omdat die jongen gewond is, maar voor de rest kunnen ze het vergeten." Siste de slang tegen haar, en ze keek dan even naar die kat.

Kakara had een tijdje liggen slapen maar het duurde niet lang meer of hij werd al weer wakker. De kat tilde zijn kop op en hij keek dan gelijk naar Kankuro toen hij zich herinnerde waarom ze op het strand waren. Zijn oren hingen dan iets slap toen hij zag dat Kankuro nog steeds niet wakker was. Kakara stond dan op en hij duwde zijn snuit tegen een wang van Kankuro. ''Broer ben je wakker?'' Vroeg hij toen toch nog wat hoopvol. Maar er kwam geen antwoord. Kakara slikte een keer en hij liep een keer om Kankuro heen. Waarom was hij niet wakker geworden? Na wat rust kon hij toch wel weer wakker worden? Blijkbaar had hij het toch mis. Ineens herinnerde Kakara zich de slang weer. De slang had hem verteld dat ze iemand kende die Kankoru kon helpen. Had Kakara die hulp dan toch moeten accepteren? Ach nu was het te laat, de slang was weg, teminste Kakara vermoedde dat hij hier niet meer op het strand aanwezig was. Kakara ging dan weer zitten bij het hoofd van Kankuro en hij duwde voorzichtig een poot tegen de wang van Kankuro. ''Waarom word je niet wakker?'' Vroeg Kakara toen triest, hij had zijn broer nog nooit zo gezien dus het deed hem pijn dat Kankuro maar niet wakker was. Dat hij die stem van zijn broer niet te horen kreeg, en dat hij het geaai over zijn kop maar niet voelde.

Merethyl keek in hun richting, en ze luisterde aandachtig naar Alimea. Ze kroop voorzichtig vanonder de hut vandaan, en ze keek dan naar Alimea. "Had dat dan eerder gezegd." Zei ze dan boos tegen de slang, en deze keek haar dan onschuldig aan. Algauw liep Merethyl in hun richting, en toch durfde ze niet echt dichterbij komen. Ze slikte heel even kort, waarna ze dan opeens Alimea rond haar been voelde kruipen. "Hé kat." Siste de slang dan ook even kort, en ze keek hem aandachtig aan. "Dit is Merethyl en waag het haar iets aan te doen en ik bijt je." Siste de slang dan ook naar hem toe, en Merethyl ging voorzichtig naar de jongen toe. Ze bekeek hem héél even kort, en ze slikte dan ook héél even. "Mag ik vragen wat er gebeurd is met hem?" Vroeg Merethyl dan voorzichtig, en ze keek even naar de jongen.

Kakara keek op toen hij de stem van de slang weer hoorde. Hij keek de slang dan scherp aan en hij zag toen iemand bij haar staan. Die Merethyl was dus een mens. Dat had hij eerlijk gezegt niet verwacht en zijn blik vernauwde dan toen het meisje dicht bij Kankuro kwam. ''Raak hem niet aan.'' Zei Kakara dan scherp tegen het meisje. Ze stelde toen een vraag aan hem en eerlijk gezegt wilde hij niet antwoorden. Toch leek hem het dit moment toch wel het beste om dat wel te doen. Zijn broer moest gewoon geholpen worden, want als dat niet zo was geweest dan was hij nu allang wakker geweest. Kakara keek het meisje dan met een strakke maar serieuse blik aan. ''Mijn broer en ik zijn bijna van elkaar gescheiden, op het moment dat dat stond te gebeuren viel hij ineens neer en ik dacht dat hij alleen rust nodig had, maar hij word maar niet wakker.'' Zei Kakara dan tegen haar en hij keek weer voor kort naar zijn broer. Hij hoopte stil dat meisje hun kon helpen, en dat ze ook zeker geen verrader was.

Meretthyl keek naar hem, en ze schrok dan ook van zijn reactie. Ze keek dan naar Alimea, en deze knikte even kort naar haar. Dan hoorde ze zijn verhaal, en dat deed haar nog meer schrikken. "Arme hij." Zei Merethyl dan zacht mompelend, en ze keek dan kort naar de kat. Alimea bleef op de kat letten zodat hij haar niets deed, aangezien ze dan zou bijten. Ze dacht even na aan die tijd dat ze nog iemand geholpen had van die erge gebeurtenis, en dus besloot ze die handeling ook te gebruiken bij de jongen. Toch sloot ze haar ogen, en ze heelde zowat deze jongen van zijn pijn die hij had moeten lijden. Kalm voelde ze dat haar handen begonnen op te lichten, en blijkbaar was dit haar derde kracht geworden. De kracht van alle soorten genezingen, en ze liet dat over de jongen heen gaan.

Kakara zuchtte diep door haar antwoord en hij keek weer naar zijn broer. ''Ja, ik ben er blij om dat we uiteindelijk niet zijn gescheiden van elkaar. Dat zou hij niet aankunnen, geestelijk dan vooral niet.'' Zei Kakara dan tegen haar en hij zag ineens hoe haar handen begonnen op te lichten. Hij gromde dan even lichtjes maar het leek erop dat ze alleen wou helpen. Hij kalmeerde dan ook weer een beetje omdat het hem gerust stelde dat ze alleen wou helpen. Hij richtte zijn blik dan ook snel weer op zijn broer en wachtte geduldig af, of nouja geduldig. Het was zo langzamer hand wel ongeduldig geworden.
Uiteindelijk opende Kankuro zijn ogen en hij zag eerst wat wazig, hij sloot zijn ogen dan weer en opende ze vervolgens weer. Nu zag hij beter en hij schoot dan gelijk recht. Een lichtte pijn schoot in zijn hoofd en hij greep dan ook met een hand naar zijn hoofd. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg hij aan niemand in het bizonder. ''Gelukkig je bent wakker broer!'' Zei een vrolijke stem dan die van Kakara af kwam en de kat besprong zonder na te denken zijn broer. Kankuro viel om en hij keek Kakara verbaasd aan. ''Volgensmij ben ik echt een tijdje weg geweest of niet soms?'' Vroeg Kankuro toen droog en hij merkte dan de slang en het meisje op. ''En wie zijn dat?'' Vroeg hij toen en hij keek vragend naar de twee. ''Het meisje heeft je weer wakker gemaakt, ze heet Merethyl, en de slang weet ik eigenlijk niet.'' Antwoorde Kakara dan al en hij keek even vragend om naar de slang. Kankuro ging dan weer recht zitten en hij keek naar de twee. ''Ok dan, eh bedankt.'' Zei hij dan wat ongemakkelijk. Hij was niet zo handig in dit soort situatie's, vooral niet omdat hij het haast nog nooit had mee gemaakt.

Merethyl deed rustig verder, en ze had dan ook zijn woorden wel gehoord. Alimea keek kalm naar beide, en ze siste dan ook een lange tijd. Daarna hield ze de buurt in de gaten, en ze hoopte maar dat de ontvoerders wegbleven. Hoewel deze waarschijnlijk naar hen opzoek was, maargoed het interesseerde haar niet aangezien de enige interesse die er was aan Merethyl was. Dan keek ze naar de jongen die wakker werd, en Merethyl keek beide even aan. Ze kroop dan naar de slang toe, en ze slikte even kort. "Alimea." Siste de slang dan mompelend tegen beide, en ze kronkelde dan rustig weer naar de schuilplaats. Merethyl keek naar Alimea, en dan weer naar de kat en jongen. "Het is veiliger als je ergens gaat schuilen, aangezien er hier vaak van die ontvoerders op de loer zitten." Zei Merethyl dan tegen hun, waarna ze dan zelf ook naar de schuilplaats ging. Nouja ze leefde daar al héél erg lang, en dus was ze altijd weggeweest van andere mensen. Ze ging onder de strandhut liggen, en ze sloot dan kort haar ogen.