Thinking of my life...

Een meisje met zwart haar en paarse ogen liep naar het autokerkhof. Haar paarse ogen keken om haar heen en ze verdween voor de poort in stof. In het kerkhof werd ze weer normaal en liep ze kalm verder. Een kleine zwarte kat trippelde achter haar aan. Kathy liep kalm verder en ging ergens zitten. Haar ogen stonden anders dan anders. Ze was niet meer dezelfde als ervoor. Sinds ze Kankuro had opgesloten en daarna had gered was alles weer wat anders. Ze kon hem niet laten scheiden met Kakara, dat kon ze gewoon niet. Ze zuchtte eens en een traan gleed over haar wang. Nu was ze haar enige vriend kwijt. Nouja natuurlijk kende ze alle ontvoerders maar Kankuro was een echte vriend voor haar geweest. Ze zuchtte en keek voor haar uit terwijl haar kat naar haar keek.

''Kijk wie we daar hebben, de verraadster.'' Zei een kille stem ineens. Een bruin gekleurde kat die wel zo groot was als een leeuw kwam uit een schaduw gestapt. Zijn blik was nijdig gericht op Kathy. De traan was niet voor Kakara onopgemerkt gebleven en hij gromde lichtjes. ''Heb je spijt van wat je gedaan hebt? Mooi dat je weet hoe dat voelt.'' Zei Kakara dan kwaad tegen haar.
Kankuro liep ook op het autokerkhof rond maar was nu niet bij Kakara in de buurt. De jongen zat wat auto's te bekijken en had niet echt door dat Kakara van hem weg was gegaan. Hij sprong dan op een aantal auto's en hij grijnsde lichtjes. ''Wat een rotzooi hier.'' Zei hij dan droog en hij ging dan zitten op een plat gedrukt dak van een auto.
Kakara was onder tussen nog steeds bij Kathy en haar katje en hij keek vooral Kathy erg nijdig aan. ''Geloof me, als Kankuro zich herinnerd van wat er is gebeurd dan maakt hij je af.'' Zei Kakara dan tegen haar. ''En trouwens hij loopt hier ook rond, dus flik het niet om bij hem in de buurt te komen, want dan ben 'ik' diegene die je afmaakt.'' Waarschuwde hij haar dan en hij draaide zich vervolgens om.

Kathy schrok en keek naar Kakara. Ze veegde snel de traan weg en keek hem aan. "Ik zei toch dat ik spijt heb!" riep ze naar hem en stond op. Kovu keek op en kroop onder een auto. Kathy keek even naar Kovu die erg bang was en dan naar Kakara. Ze was anders nu, niet meer zo gemeen. Het was alsof ze helemaal normaal was, net zoals vroeger. "Ik wilde hem niets doen maar ik moet het wel..." zei ze zacht en zuchtte. Ze dacht even aan haar verleden en opnieuw prikten de tranen in haar ogen. Ze keek naar de grond en een traan drupte op de grond. Kovu miauwde zachtjes en liep snel naar haar toe. Hij wist wat ze doormaakte en hij wreef zijn kop tegen haar been. Kathy snikte en knielde neer. "Oh Kovu, het spijt me zo" zei ze zachtjes. "Ik wilde jou geen pijn doen, echt neit." zei ze zacht en omhelde de kat. Hij was blij dat ze weer normaal was..

Kakara keek om naar haar toen ze tegen hem riep. ''Dan had je maar moeten nadenken over wat je had gedaan, je kon het eerder laten stoppen maar dat heb je niet gedaan. Je mag blij zijn dat ik je niet meteen had vermoord toen ik de kans er voor had.'' Zei Kakara dan kwaad tegen haar. De kat keek dan naar Kovu die Kathy troostte en hij zuchtte eens diep. Kathy leek wel echt spijt te hebben van wat ze had gedaan maar dan nog, hoe kon Kakara haar zoiets vergeven? Dat zou hem nooit meer lukken.
Kankuro had de woede van zijn broer aan gevoelt en hij merkte dan ook dat de kat niet meer bij hem was. Hij ging dus opzoek naar zijn broer en uiteindelijk kwam hij bij hem terecht, maar niet alleen Kakara was op die plek. Ook Kathy en haar katje Kovu waren er. Kankuro herinnerde zich nog wel wat er was gebeurd en zijn blik vernauwde dan even. Blijkbaar had Kakara iets tegen haar gezegt want ze zat er triest bij. ''Wat is er hier gebeurd?'' Vroeg Kankuro dan in het algemeen en Kakara zijn blik schoot naar zijn broer.
''Hallo broer'' Zei de kat dan tegen Kankuro en hij liep dan gelijk naar hem toe. Hij duwde zijn kop tegen een been van Kankuro aan en hij keek dan voor kort weer naar Kathy. ''De verraadster is hier.'' Zei Kakara dan tegen Kankuro. ''Dat zie ik.'' Antwoorde Kankuro dan kortaf en hij slaakte een diepe zucht. Wat moest hij hier nou mee doen?

Kathy keek stil naar Kakara. "Je weet niet wat ik heb meegemaakt" zei ze opeens fel tegen hem. Tranan gleden over haar wangen en ze stond op. "Je begrijpt het gewoon niet!" riep ze opeens kwaad. Dan zag ze Kankuro en zweeg even. Ze slikte en keek weg. Kovu miauwde zachtjes en keek haar aan. Kathy keek naar Kovu en glimlachtte stil. Ze keek dan naar Kankuro en zuchtte. "Sorry, ik zal altijd weg blijven" zei ze zacht en liep weg. Kovu keek even naar de twee en volgde Kathy snel. Kathy zcuhtte en ging ergens zitten. Ze had het verpest. Haar blik ging naar de hemel die verschemerde. "Het spijt me mam, pap." zei ze zachtjes en stond op. "Ik heb jullie verraden" zei ze stil. Ze snikte even en barstte bijna in tranen uit. Waarom had ze nou de ontvoerders gezien? Waarom was ze toch meegegaan?! Kovu ging zitten en ook hij keek naar de hemel. Hij mistte haar ouders ook wel, ze waren altijd lief geweest voor hem en voor Kathy..

Kakara gromde lichtjes. ''Hou je mond tegen mij! Je kan niks meer goed praten!'' Riep Kakara haar nog kwaad na. Wat dacht ze wel niet? Dat ze even zielig kon gaan doen met haar verleden? Nou dat werkte dus niet bij Kakara. Kankuro bleef zwijgend naar de twee luisteren en hij richtte zijn blik dan ook even op zijn erg kwade broer. Hij wist dat zijn broer hem alleen maar wilde beschermen maar dit ging toch wel iets te ver. Kankuro zijn blik schoot dan naar Kathy, toen ze zei dat ze voor altijd zou wegblijven slikte hij een keer. Toen ze eenmaal weg waren keek Kankuro naar Kakara. ''Dat mocht ook wel iets minder, ze had echt spijt Kakara.'' Zei Kankuro dan tegen hem. ''Ik vertrouw haar niet meer en dat is haar eigen schuld. Ik bescherm je alleen maar broer.'' Zei Kakara dan tegen Kankuro en de kat ging met zijn kop langs een been van Kankuro. Kankuro ging met een hand over de kop van Kakara heen. ''Dat weet ik.'' Zei Kankuro dan met een zucht tegen haar. ''Toch denk ik dat ik maar even ga praten met haar.'' Vervolgde Kankuro dan. ''Oke, ik ga wel mee dan, je weet maar nooit.'' Zei Kakara tegen Kankuro en beide liepen ze de kant op waar Kathy was verdwenen.

''Hey'' Was ineens naast Kathy te horen. Kankuro was naast haar komen zitten en bij Kankuro zat Kakara die zijn kop op de schoot van Kankuro had gelegd. ''Je hebt echt spijt he?'' Vroeg Kankuro toen aan haar en hij zuchtte dan eens diep. ''Het spijt me voor Kakara zijn felle reactie's, maar je moet goed begrijpen, hij wil me alleen maar beschermen.'' Vervolgde Kankuro dan en hij richtte zijn blik voor even naar de lucht.

Kathy keek op en zweeg even. "Hoi" zei ze kortaf en stil. Kovu keek naar ze en ging liggen. Hij sloot kort zijn ogen en viel dan al snel in slaap. Hij had al erg lang niet meer geslapen. Kathy keek kort naar Kovu en luisterde naar de woorden. Ze knikte zacht en keek hem aan. "Ik zou nooit zoiets doen maar het heeft met mijn leven te maken" zei ze zachtjes. "Het spijt me dus" zei ze en zuchtte diep. Ze keek kort naar de hemel en veegde een traan weg. Toch bleven er tranen komen. Ze zweeg even en keek dan naar Kankuro. "Ik begrijp het wel van Kakara" zei ze zacht. "Zeker met zo'n wicht als mij in de buurt" zei ze stil en keek naar de grond..

Kankuro luisterde naar haar woorden en zweeg tot dat ze helemaal uit gepraat was. ''Dat kan, maar ik begrijp zelf wel waarom Kakara zo op je reageerde, hij was gewoon teleurgesteld in je omdat je ons verraden had en dat kon hij niet hebben. Maar ik wil je best vergeven als je mij maar ook vooral Kakara beloofd dat je ons dit nooit meer aan doet.'' Zei Kankuro dan tegen haar en hij stak dan zijn hand naar haar uit. ''Deal?'' Vroeg hij dan met een brede grijns. Half vertrouwde hij Kathy nog steeds niet, maar hij wist wel zeker dat haar spijt iniedergeval echt was. Het probleem was alleen of Kakara dit wel zou accepteren, want hij wist ook wel zeker van zijn broer dat die Kathy nog steeds niet vertrouwde. Kankuro richtte zijn blik dan ook even op zijn broer en op dat moment keek Kakara hem dan strak aan. Dat was al genoeg om een duidelijk antwoord te geven, Kakara was dus overduidelijk er niet mee eens van wat Kankuro zojuist had gedaan. Kankuro slaakte dan een diepe zucht en hij keek weer naar Kathy. Hij hoopte niet dat hij hierdoor ruzie zou gaan krijgen met Kakara.

Kathy luisterde naar zijn woorden en knikte iets. Ze zweeg en pakte zijn hand vast. "Deal" zei ze zacht en keek hem aan. Ze keek dan kort naar Kakara en zuchtte. Hij zou haar vast nooit gaan vertrouwen. Kovu sprong op de schoot van Kathy en legde zich neer. Kathy glimlachtte en aaide hem. Ze was blij weer normaal te zijn. Ze dacht even aan haar vader en broer die vast kwaad zouden worden. Ze zuchtte eens en keek dan weer naar Kankuro en Kakara..