woont hier iemand......

Narina liep met Kyuubi naast haar rustig over het pad en ze had haar handen op haar dijen gezet. Rustig liep ze verder door het bos tot ze op een pad uit kwam en ze stoptte even. Volgens mij was ze de weg kwijt en ze keek naar Kyuubi en Kyuubi keek haar met een scheef koppie aan. Narina zuchtte even en liep rustig door en ze zag in de verte een kerk en ze keek naar de lucht die ondertussen helemaal grijs en donker is geworden. "kom Kyu we moeten op schieten of we zijn kleddernat" en ze begon te rennen richting het kasteel en Kyuubi rendde er vliegensvlug achteraan. Het kasteel kwam steeds dichterbij en uiteindelijk waren ze bij de deur van de kerk. Narina begon aan de deur te trekken maar de deur bewoog niet en Kyuubi zette een poot tegen de deur en hij klaptte open naar binnen waardoor Kyuubi op haar snoet viel. "Kyuubi!!!" en ze liep naar haar toe en keek naar haar "gaat het???" vroeg ze bezorgd. Kyuubi keek haar aan en stond op en schudde zich snel uit. "oke mooi zo" en ze glimlachtte en ze had verstaan wat Kyuubi zei ze kan namelijk met dieren communiceren. Opeens viel de kerkdeur dicht en ze schrok zich een ongeluk en ze keek om en ze trok aan de deur en deze keer de goede kant op maar deze keer zat ie echt vast. "het lijkt erop dat we hier vannacht moeten blijven" zei ze rustig en ze keek de kerk rond en ze sliktte even. Kyuubi pieptte zacht en ze liep naar de muur en begon er met haar poot over heen te gaan wat niks bereiktte. Narina ging rustig op een van de banken zitten in de kerk en sloeg naast haar op de bank. Een hele galm klonk door het kasteel en ze keek rond en zag het mooie glas in lood en Kyuubi kwam naast haar op de bank liggen en ze sloot even haar ogen. Narina keek haar aan en glimlachtte lichtjes en sloeg haar armen over elkaar tot ze een deur hoordde dicht vallen en ze keek om maar er was niks bij de ingang te zien.

Mauromír zat diep onder zijn opengeslagen paraplu verscholen en slofte ineengedoken vooruit. Het was enkel een kwestie van tijd voordat de bui die loodrecht boven zijn hoofd hing met alle geweld los zou barsten. Het zou in zijn voordeel kunnen werken als dat plaatselijke buitje ook onweer bevatte, maar van regen moest hij niets hebben. Puffin vloog al een heel stuk vooruit en moest zo nu en dan stil in de lucht blijven hangen om op de Baas te wachten. In tegenstelling tot de Baas was Puffin helemaal in zijn element wanneer het regende. Hij wierp dan ook verwachtingsvol een blik op de grauwe samengepakte wolken. 'Als ik het juist heb, zal het over minder dan zeven minuten gaan stortregenen,' riep hij Mauromír glimlachend toe. Mauromír reageerde er niet op; het bezorgde hem alleen een wee gevoel in zijn maag waardoor hij zijn pas versnelde. Moe van het voortsloffen en Puffins berekeningen, had zijn blik zich strak gericht op de kerk in de verte. Een uitstekende schuilplaats.

Hoe dichter hij in de buurt van de kerk kwam, hoe meer elektriciteit zich rond zijn lichaam begon op te wekken. Toen Mauromír vlak voor de deur stond was de energie zo sterk dat het met blauwe vonken van zijn lichaam sprong. Met een zwiep van zijn hand ontgrendelde hij het slot van de kerk met een flinterdunne bliksemstraal. Als gevolg daarvan ging de kerkdeur met een vals gepiep open en schoot hij pijlsnel naar binnen. Hij verborg zich in de schaduwen en liep sluw een trapje op, dat naar een grote overhellende richel leidde die uitkeek over de eikenhouten kerkbanken. Er stond een klein altaar en een gigantische orgel. Puffin volgde hem en streek op Baas zijn schouder neer om het geruis van zijn vleugels te onderdrukken. Mauromír klapte de paraplu dicht, en terwijl hij dat deed wierp hij al leunend een blik over de richel. Het was hem niet ontgaan dat iemand eerder van plan was te schuilen voor de aankomende bui. Dat het per toeval een Kind moest zijn vond hij alles behalve erg. 'Wat Kinderen tegenwoordig te zoeken hebben in het Duistere Gebied,' zei hij hoofdschuddend om zijn aanwezigheid te onthullen. Mauromír had een voet op de richel gezet en leunde er met een elleboog op. Zijn mondhoeken hadden zich omgekruld tot een brede grijns.

Narina keek nog steeds naar de deur waar ze binnen was gekomen haar ogen stonden erop gericht alsof ze er aan vast zaten. Ze had dus ook niet gemerkt dat er iemand binnen was gekomen en ze bleef maar naar de deur staren. "spookt het hier ofzo???" zei ze droog en ze trok een wenkbrauw op. Kyuubi's oortjes spitstte zich opeens en ze keek rond en ze begon hevig te grommen en Narina keek verschrikt naar Kyuubi. "Kyu doe is normaal er is hier niemand" en ze sloeg een beetje geïrriteerd haar armen over elkaar en sloeg haar been over haar andere been en ze keek naar het glas in lood. Kyuubi probeerde haar te vertellen dat er wel degelijk iemand was maar ze luisterdde niet echt zoals gewoonlijk. Kyuubi begon toen maar te piepen en Narina keek meteen om naar haar en ze bleef haar vragend aan kijken. "wat is er dan.... zeg dan" en ze keek naar Kyuubi. "er is hier wel iemand" zei ze droog en ze krabtte achter haar oor en Narina's ogen werden groot. "eum.... waar??? ik zie nie....." en opeens hoordde ze een stem en ze keek meteen op naar de richel en zag een jongen van een jaar of 20 of hoger schatte ze hij was zoiezo een stuk ouder. Ze had zijn woorden gehoord en ze sliktte en ze keek even naar Kyuubi en Kyuubi begon weer hevig te grommen en keek vals naar de jongen en keek toen nieuwsgierig naar het diertje wat op zijn schouder zat en stoptte met grommen. Ze had wel gehoord dat er ontvoerders waren maar ze dacht toch altijd dat dat met haar nooit zou gebeuren waar ze ook liep. Ze keek even naar Kyuubi en vond het nogal vaag dat zij stoptte met grommen aan gezien ze dat naar elke vreemde doet. Ze keek daarna de jongen weer aan en stond op voor het geval ze de benen moest nemen en Kyuubi bleef nog steeds naar het diertje op zijn schouder kijken alsof ze het nog nooit gezien had wat ook het geval was.

Mauromír bleef nog even met één been op de richel staan, toen plaatste hij een hand op de richel en sprong er met een dievensprong overheen. Hij landde keurig op twee voeten op de grond, en streek terwijl hij zich oprichtte wat stof van zijn jas. De grijns was nog altijd niet van zijn gezicht verdwenen. 'Ben je alleen?' vroeg hij terwijl hij zich dichterbij het meisje waagde. Hij keek even kort om zich heen, maar kon geen andere aanwezigheid ontdekken. 'Niet zo slim, hè?' Mauromír bond de paraplu met een tanden ontblootte glimlach weer terug op zijn rug en haalde vervolgens een notitieboekje tevoorschijn. 'Spijtig. Een roekeloos Kind als jij gun ik zo'n helder vooruitzicht niet,' mompelde hij terwijl hij langdurig in de blauwe ogen van het meisje staarde. Zo heel speciaal kon hij haar toekomst ook niet noemen. Het was gewoon een doorsnee toekomst zoals ieder andere toekomst van Kinderen. Hier en daar ups en downs, chaos en vrede, liefde en haat. Het enige wat voor Mauromír telde was haar sterftedatum, die hij ook met grote en sierlijke letters op een lege bladzijde noteerde. Daarna klapte hij het boekje dicht voordat het Kind ook nog maar een kans kreeg te weten te komen wanneer ze exact zou sterven. Dat was iets wat hij voor niemand behalve zichzelf hield. Mauromír stopte het notitieboekje weer weg en cirkelde langzaam om het Kind heen, zijn nauwkeurige blik niet van haar afscheurend. Op een zeker punt bleef hij stokstijf stilstaan en leek hij op slag te verstijven. 'Snoes, wie denk je dat je bent om rond te lopen met mijn kapsel?!' riep hij plotseling verbijsterd uit. Mauromír bracht zijn gezicht dichtbij het Kind en snoof. Vrijwel precies hetzelfde; het enige verschil zat in de tegengestelde lok voor het gezicht en haar langere haar. Ook de kleur verschilde wat, maar voor de rest had het veel weg van zijn haar.

Narina had even geen woorden en keek naar de jongen die van de hoge richel af sprong en uiteindelijk dichterbij kwam. Ze fronsde haar wenkbrauwen en keek hem strak aan en Kyuubi begon uiteindelijk ook vals te grommen. Ze hoordde zijn vraag en roldde met haar ogen "natuurlijk niet ik heb Kyu hier" zei ze rustig en ze keek hem aan met haar armen over elkaar heen geslagen. Ze keek hem droog aan en keek even naar Kyuubi die maar aan het grommen was en ze keek maar weer naar de jongen. Ze zag dat hij een boekje tevoorschijn haaldde en ze trok een wenkbrauw op en hoordde zijn woorden "waar heb je het over...???" en ze keek hem nogal vragend aan en ze zette een stap naar achter en ze zag dat hij om haar heen cirkelde en ze draaide gewoon mee met haar ogen en hield hem in de gaten. "wat moet je van me" en ze keek hem aan terwijl Kyuubi nog steeds gromdde en dichtbij Narina stond en haar haren stonden recht over eind. Hij kwam toen wel heel dichtbij en ze hoordde zijn woorden "dit is niet jou kapsel.... en kan ik er wat aan doen ik heb je nog nooit gezien dus hoe kan ik in godsnaam weten dat het jou kapsel is... wat het dus niet is" en ze zette nog een stap achteruit "blijf uit m'n buurt" en ze snoof even en ze zette nog een stap weg van hem. Kyuubi stond nog steeds vals grommend voor haar baasje en kon haar blik niet van de jongen afscheuren.

Mauromír klaagde een geërgerde zucht en haalde zijn schouders op. 'Meid toch, wat een naïviteit. Wat denk je dat ik nu van je moet? Denk eens héél diep na, gaat er dan geen lichtje branden? Je bevind je in Duister Gebied en je loopt een vent als ik tegen het lijf. Rara, in wat voor situatie zit je dan?' Hij vroeg het op een manier alsof hij iets uitlegde aan een kleuterklas. Hij liet voor kort zijn blik vallen op het Dier dat het meisje grommend en grauwend beschermde. Het had, zoals gewoonlijk was bij een Dier dat aan de ziel van zijn of haar eigenaar gebonden was, dezelfde sterftedatum als het Kind - maar Mauromír nam daar de moeite niet voor om het te noteren in zijn boekje. Alleen de datum van sterven van de eigenaren waren lollig, de Dieren waren voor de Meester bestemd. 'Wel dan,' zei Mauromír zuchtend terwijl hij de pen die hij nog steeds in zijn handen had in de zak van zijn jas liet glijden, 'zullen we dan maar? De Meester wacht.' Puffin gaf een instemmende knik met zijn kop. Hij wist dat de Baas zo nu en dan acteerwerk in situaties gooide om de Kinderen die hij ontvoerde nog een beetje te laten geloven dat het allemaal wel zou meevallen. Mauromír frommelde aan zijn paraplu en keek het Kind vanuit zijn ooghoeken afwachtend aan.

Narina had haar armen nog steeds over elkaar heen geslagen en ze keek geïrriteerd naar de jongen en ze roldde even met haar ogen terwijl Kyuubi nog steeds aan het grommen was. Ze deed een pluk achter haar oor en ze keek even naar het diertje op zijn schouder en was even in een soort trans. "wat schatti...." en ze sloeg haar hand voor haar mond en keek even naar Kyuubi die haar vaag aan keek maar daarna weer gewoon gromde naar de jongen. Toen hij begon te praten snoof ze even en ze hoordde al zijn woorden en het begon allemaal door te dringen en haar ogen waren weer groot. "ik ben geen kleuter als je dat denkt trouwens" snauwde ze naar hem en ze wist heus wel dat het een ontvoerder was en ze zette nog een stap naar achter en Kyuubi ging naast Narina zitten en gromdde nog steeds vals. Ze zuchtte even en keek even om haar heen maar daarna weer gewoon naar de jongen "en laat me met rust ga een andere prooi zoeken" zei ze geïrriteerd en ze hoordde toen wat hij zei en zag het diertje van hem knikken. "gelukkig die gaan weg" dacht ze in zichzelf en ze liep langs hem naar de orgel en stond er uiteindelijk voor en keek er naar. Kyuubi vertrouwdde het niet echt en keek nog naar de jongen en gromdde nog "Narina...??? moeten we echt geloven dat ie weg gaat...???" en ze keek Narina vragend aan. "hij zegt het toch en hij moet het maar niet proberen" zei ze rustig terwijl ze naar de orgel keek. Kyuubi roldde met haar ogen en lette maar niet meer op de jongen en ging zitten en krabtte achter haar oor.

Mauromír krabde zich peinzend onder zijn kin en keek toe hoe het Kind naar de orgel liep. Haar Dier leek haar niet meer langer te beschermen. 'Ik vermoed dat je het verkeerd begrepen hebt, schat,' zei hij op een uitermate kalme toon. Dat was enkel schijn, want het volgende moment greep hij het meisje in een stevige greep van achteren beet. Hij sloeg een hand voor haar mond en drukte haar strak tegen zich aan, om haar zo min mogelijk bewegingsvrijheid te gunnen. Puffin vloog verschrikt op en begon zacht te vloeken. 'En wéér pak je het op de verkeerde manier aan!' riep hij schril. 'Rustig en met beleid! Is dat niet de allereerste basis wat je werd aangeleerd?' Mauromír ging niet op de woorden van zijn Dier in. Hij wist allang dat hij op die manier zijn werk niet kon voldoen. Daar was hij te ongeduldig en te opvliegerig voor, behalve als zijn intelligente kant aanwezig was. Mauromír loodste het meisje mee naar de kerkdeur en streek zorgvuldig de haren uit haar gezicht. 'Wat is je naam, hemelse verschijning?' hijgde hij in haar oor. 'De Meester moet wel weten wie hij laat opereren, nietwaar?' Mauromír trapte de deur van de kerk open en probeerde het Kind ongenadig mee naar buiten te sleuren.

Kyuubi zat rustig en maaktte zichzelf schoon en keek soms even naar Narina en ze ging weer verder met schoonmaken. Narina keek naar de orgel en druktte op een toets en het geluid galmde door de kerk heen en ze glimlachtte even en ze wou om kijken tot ze opeens werd vast gegrepen en ze schrok zich te pletter en haar ogen werden groot. Ze wou schreeuwen maar dat luktte niet meer toen een hand op haar mond werd geplaatst en ze probeerde wanhopig uit zijn greep los te komen. Ze keek naar het vogelbeest of wat het ook was en hoordde wat ie zei en ze spartelde erg tegen. Ze probeerde nog een paar keer los te komen en ze keek vanuit haar ooghoeken angstig naar de jongen en ze hoordde zijn vraag en keek hem kwaad aan. Ze probeerde zich weer los te trekken "gaat je niks aan" schreeuwde ze onder zijn hand uit en ze spartelde nog steeds erg tegen. Kyuubi had alles zien gebeuren maar was te geshockeerd om snel te reageren en ze rendde grommend richting de kerkdeur en beet keihard in de jongen zijn been in de hoop hij haar zou los laten. Narina merktte Kyuubi op en keek haar aan "maak dat je weg komt Kyu" schreeuwde ze weer onder zijn hand uit en ze probeerdde met al haar kracht los te komen wat niet echt luktte maar goed ze kon het altijd proberen.

Voor dat de twee de kerk konden verlaten vlogen de kerkdeuren open. Een paar veren dwarelde naar binnen en Mikaru stond voor hun neus. Hij keek nijdig naar de man. Ace was er niet die sliep nu thuis. Mikaru had gebalde vuisten en liep op de man af. Hij greep met een hand zijn keel vast en met zijn andere maakte hij Narina los. "Stomme blondine..." mompelde hij tegen de man. "Ik zou je eens een lesje leren..." bromde hij nijdig.

Mauromír stootte een luide, psychopatische lach uit. 'Spartel en zwier, gil en schreeuw! Goedzo, meisje!' krijste hij geamuseerd. 'Zozo, je bent me wel een wilde, hoor.' Hij hield het Kind stevig in bedwang, en toen het haar bijna gelukt was van hem te ontsnappen, trok hij haar gewoon aan haar lange haar terug. Mauromír krijste het opnieuw uit, maar deze keer was er geen greintje amusantie in zijn stem te horen. In plaats daarvan galmde een kreet uit pure pijn door de kerkzaal. Hij deed verwoedde pogingen de vos die haar tanden in zijn been had geplant los te schudden, al hielp het niet veel. Puffin verstopte zich op een marmeren steunbalk en staarde met een ernstige uitdrukking op zijn kop naar het tafereel dat zich onder hem afspeelde. 'Ik heb het nog zo gezegd,' mompelde hij zacht in zichzelf. Mauromír had het Kind intussen in een nog stevigere greep vast en probeerde de hevige pijnscheuten in zijn been te negeren. Inmiddels had zich al een behoorlijk grote plas bloed op de stenen vloer gevormd. Hij snakte naar adem toen iets plotseling zijn keel ontsloot en het volgende moment keek hij in twee nijdige ogen. 'Stomme blondi..?' beaamde hij op een verhitte toon. Omdat zijn luchtwegen nog steeds werden geblokkeerd, klonk zijn stem schor. 'Lafaard! Ik weet wel wie jij bent! Jij bent die lafaard van een Helper die de benen moest nemen. Een held op sokken, dat ben je!' sneerde Mauromír woedend. Hij rukte zich ruw los en hief met een ruk een arm in de hoogte. Op hetzelfde moment schoot er in een flits een bliksemflits op de Helper af, dat door zijn gehele lichaam insloeg en geleidde. 'DAAR!' schreeuwde Mauromír uit. 'Nuttig je positie maar als bliksemafleider!' Hij barstte uit in een zelfvoldaan lachje en greep het Kind weer beet. Niemand noemde hem een stomme blondine! Mauromír trok het meisje aan haar haar mee de kerk uit. Eenmaal buiten in de losgebarstte stortregen sloeg hij kalm zijn paraplu open, alsof een meisje ontvoeren de gewoonste zaak van de wereld was.

Kyuubi's krachten in haar kaken was flauw geworden omdat ze op al haar kracht gebeten had en ze zaktte in en keek naar haar baasje die probeerde vrij te komen. Toen ze terug werd getrokken aan haar staart en gildde ze het uit en ze werd weer vast gegrepen en probeerdde zich weer los trekken. Opeens merktte ze iemand anders op en ze herkendde de jongen ergens van en ze hoordde wat hij zei maar plots zag ze een bliksemschicht door hem heen gaan en haar ogen werden groot. Ze hoordde wat de jongen die haar vast had zei en stribbelde weer tegen. Toen ze buiten waren plensde het nog steeds vreselijk en opeens kregen ze een paraplu boven hun hoofd en probeerde zich voor de zoveelste keer los te krijgen "laat me gaan!!!!" schreeuwde ze uit haar longen en ze keek om en zag Kyuubi liggen "Kyu!!!!" riep ze geschrokken en ze probeerde weer los te komen. Kyuubi keek naar haar baasje maar ze kon niks doen aan gezien ze niet de sterkste was en ze stond op en probeerdde achter hun aan te rennen wat soort van luktte alleen toen ze de regen in liep werd ze kleddernat en ze deinsde meteen terug want ze schrok van het water. "Kyu!!!" riep Narina weer en ze keek kwaad naar de jongen en keek nog even naar de jongen die een bevrijdingspoging had gedaan die mislukt was. Toen ze mee getrokken werd aan haar haar kreeg ze tranen in haar ogen "laat m'n haar los!!!!!" schreeuwde ze keihard en ze probeerde maar soort van mee te lopen zodat haar haren niet uit haar kop werden gerukt.

Mikaru had zich al voorbereid op iets dergelijks. Een korte lach galmde door de kerk. "Kennelijk heb je niets geleerd van toen.." De veren, waar het lichaam uit bestond, schoten op Mauromir af en boorde zich in zijn armen en benen. Een klap met een vuist volgde in zijn gezicht. Opnieuw maakte hij Narina los. Deze keer bleven blauwgekleurde veren rond haar heen zweven. Een onheilspellende blik stond er op het gezicht van Mikaru. "Zo makkelijk heb je me niet..." zei hij kalmer dan hij werkelijk was.

Narina liep maar mee want het getrek aan haar haren was geen pretje en ze snoof en ze dacht na "hoe kan ik nou zo in de maling zijn genomen". Ze keek naar de jongen die er niet uit zag om los te laten en ze keek om naar Kyuubi. *Kyu....* mompelde ze zacht en ze zuchtte weer even diep en probeerde nog een keer los te komen om zijn hand proberen los te krijgen rond haar haar. Kyuubi stond op en rendde wanhopig achter haar baasje aan en probeerde de jongen zijn been weer te grijpen wat niet echt luktte toen ze over iets struikelde en ze met haar snoet in een grote plas water kwam en ze pieptte even. Narina keek bezorgd naar haar en wou tenminste Kyuubi meenemen en ze keek naar de andere jongen die blijkbaar een of andere helper was en ze zag dat hij de bliksem had ontwijkt en haar ogen werden even groot. Toen de veren opeens op de jongen afschoten schrok ze even en sloot ze haar ogen en keek naar de jongen en ze werd weer bevrijd en ze keek naar de jongen en wist even niks te zeggen. Ze rendde naar Kyuubi en tildde de vos op en knuffelde haar en daarna keek ze weer angstig naar de jongen.

Mikaru keek naar Narina. Hij beet zijn kaken op elkaar. Vechten had voor zijn gevoel nu weinig nut. Hij spreide zijn armen en uit zijn mouwen schoten een enorme hoop veren. Het vormde een hoop zwarte vlekken in de lucht. Intussen kwam Ace aanvliegen. De uil die op de schouder van zijn meester pastte was ineens enorm groot geworden. Groot genoeg om iemand als Narina mee te nemen. Mikaru ging voor Narina staan en spreidde beschermend zijn handen. "Narina..!...Klim op zijn rug en breng jezelf in veiligheid. De blauwe veren om Narina hadden zich uitgewerkt tot een raster en als je iedere veer met een lijn zou verbinden dan zag je allemaal driehoeken. Hij grijnsde. De veren in de lucht concentreerde zich voor Narina zodat het een schild vormde. Hij keek even om.