Concert: The waving wings

"Yuki, lopen we wel juist?"

Mao keek verveeld toe hoe de panter weer één of andere straat inliep. Ze hadden toch al een tijdje gelopen en Mao had nu niet precies de beste wandelschoenen aangedaan. Yuki negeerde Mao's geklaag en volgde de weg die hij altijd al had gevolgd. Op het gevoel af. Hij was vertraagd toen Mao dat ook deed en keek vaak achter zich om. Ja natuurlijk volgde Mao - ze was gewoon minder gemotiveerd dan toen ze de deur uitgestapt was.
Toen ze voor de derde keer in een doodlopende steeg bleken te zijn gestapt, kreeg Mao's frustratie een wel heel hoge toon. Yuki wou weer rechtsomkeer maken - zoals de vorige keren, dat leek hem de veiligste optie - maar deze keer weigerde Mao. De muur die tegenover hen stond was niet zo hoog. Als ze op die ene vuilnisbak stond, wist ze zeker dat ze erover kon klimmen. Ze duwde Yuki's snuit weer in de richting van de muur, maar toen hij haar intenties doorhad, bleef hij staan. Zijn ogen keurden dit duidelijk af. Mao trok zich niks aan van het mopperende beest en klom op de vuilnisbak. Ze bleef stabiel op de randen staan, uit angst dat ze anders de container in zou vallen. Haar handen konden net de grenzen van de muur vastgrijpen. De volgende stap zou echter moeilijker worden.

"Help eens," beval ze Yuki.

Als een panter kon zuchten en met z'n hoofd schudden, dan had hij dat vast gedaan. Op z'n beurt klom hij - wat eleganter - de container op en duwde hij z'n hoofd onder haar voeten. Z'n kracht was iets waar Mao op kon vertrouwen, dus schrik om z'n kop te verpletteren had ze niet. Ze was al snel boven gekomen.
De reden waarom ze dit pad had gekozen, was omdat ze eindelijk doorkreeg waarom Yuki haar zo'n lange weg had laten lopen. In het bos of in de natuur was het makkelijk om je weg te vinden, maar hier kon je gewoon niet de hele tijd rechtdoor lopen. De vele omwegen of blokkades hadden het Yuki moeilijk gemaakt. Maar waar een wil is, is een weg, en Mao had er genoeg van.
Ze sprong van de muur af, stootte haar elleboog ergens tegen, maar kwam goed terecht. Yuki volgde met sierlijke bewegingen.
Zodra ze dit obstakel overkomen waren, werd het heel wat makkelijker. In amper een kwartier waren ze bij een park gekomen. Er weerklonk muziek, wat Mao de hint gaf dat Mikaru hier wel degelijk zou kunnen zijn. Het concert was reeds begonnen, maar dat hinderde haar niet. Ze liep naar de ingang toe, waar ze gecheckt werd op haar ticket. Toen ze realiseerde dat het niet meer in haar broekzak zat, klopte haar hart in haar keel. Hoe kon dat nu? Ze was er zeker van geweest dat ze hem mee had genomen! Ze controleerde haar andere broekzak en zelfs de zakken van haar trui, maar nee. Niks. "Wel dat spijt me zeer, juffrouwtje, maar zonder ticket komt u er niet in." zei de man aan de kassa.
Mao was verplicht zich om te draaien. Yuki gaf een giftige blik aan de mensen van de kassa, gromde lichtjes, maar gaf uiteindelijk net als z'n baasje toe. Teleurgesteld stond Mao aan de kant van het park. De file was al wat geslonken, zag Mao toen ze omkeek. Met haar armen over elkaar gekruist zat ze op een bank. Ze was zo in gedachten verzonken geweest, dat ze niet had opgemerkt dat Yuki verdwenen was. Toen zijn hoofd plotseling voor haar opdoemde, schrok ze zich lam. In z'n muil had hij een verfrommeld maar herkenbaar item vast. Hij zag eruit alsof hij dit tegen zijn zin deed, maar liet het kaartje uiteindelijk in Mao's schoot vallen.

"Yuki!" lachte Mao. Toen ze besefte dat hij helemaal de weg was teruggelopen, greep ze hem bij z'n nekvel en omhelsde ze zijn hals. "Je bent het koppigste, vervelendste, meest jaloerse, maar wel het liefste dier van allemaal!"

Met het ticket in haar hand liep ze voor een tweede keer naar de kassa. "Het is niet veel moeite meer waard, hoor," hoorde ze dezelfde man van daarnet zeggen, "Het laatste liedje is bezig."

"Jawel." glimlachte Mao toen ze hem het ticket overhandigde, "Het is alle moeite waard."

Er was niet zoveel volk, maar aan het publiek te zien had de groep wel een aantal vaste fans bij elkaar gesprokkeld. Mao genoot niet zo van opeengestapelde mensen, dus bleef ze een paar meter aan de kant verwijderd. Het laatste liedje ging ze niettemin door met een glimlach op haar gezicht. Zo'n live concert was een hele ervaring. Eentje die ze nog niet had opgedaan - en wat blijkbaar wat moeite koste, als je naging wat ze had moeten doorstaan.
Mao luisterde met gesloten ogen naar de muziek die er gespeeld werd. Niet echt iets dat haar ontroerde, maar wel leuk gespeeld, noteerde ze.

Toen ze de menigte plotseling in een luid gejuich hoorde openbarsten, wist Mao dat het gedaan was. Ze was teleurgesteld dat ze niet vroeger was kunnen komen, maar aan Mikaru's aura te zien, was de ontgoocheling bij hem groter geweest. Gelukkig kon Mao daar wat aan doen. Net voordat de groep z'n goodbyes ging zeggen, stuurde Mao een golf van kalmerende energie weg. Het was een redelijke afstand, maar ze zag de kleurige massa zich langzaam naar Mikaru toe voortbewegen. Omdat hij aura's ook kon zien, wist ze dat hij het door zou krijgen, maar zolang de auragolf hem raakte, maakte dat Mao niks uit. Ze wist dat zodra hij in aanraking kwam met de golf, hij zich kalm en tevreden zou voelen. Altijd handig tegen stress, die kracht...

Dankbaar nam ze Mikaru's CD aan. "Ik werd opgehouden," zei ze, "En niet alleen door deze vent hier," voegde ze eraan toe terwijl ze Yuki een tik op de neus gaf.

Hij gromde zachtjes, maar bleef staan waar hij was. Mao zag dat hij zijn blik afwende, afgeleid door de vele mensen. Ze was niet de enige die de massa niet gewend was. Er waren zoveel dingen die aandacht opeisten, dat het moeilijk was niet naar het volk te rennen en alle dier-mens combinaties die je zag in je op te nemen. Zoveel drukte, zo weinig tijd. De meeste mensen waren al vertrokken, maar een paar hyper-fans waren nog overgebleven. Waarschijnlijk om de bandleden te ontmoeten.

"Wat nu?" zuchtte Mao. Ze was snel verveeld en als er niks te doen was, viel ze stil.

"Dan doen we dat maar," knikte Mao.

Met spullen sjouwen was niet iets dat in haar beste capaciteiten lag. Ze had het vast niet erg gevonden om te helpen, maar wandelen was toch iets dat ze liever deed. En zeker als dit in een natuuromgeving was. Altijd gezelliger dan het constante uitzicht op gebouwen.

Ze moest maar naar haar rechtse kant kijken, of ze zag een weg die er wel redelijk uitzag om te volgen. Zonder ook maar te wachten liep Mao naar het begin van het weggetje. De omtrek van het park bleek niet heel groot, maar wel groot genoeg om je even bezig te houden.

"Geweldig geslapen," gaf Mao eerlijk toe.

Niet moeilijk te zien, als je wist dat Mao een ochtendmens was. Ze was meestal vroeg uit de veren met de voor de hand liggende reden dat er altijd veel te doen was op een dag. Liever vroeger, dan later. Hoe sneller je ermee klaar was, hoe vlugger je met iets anders kon beginnen. Pure logica in Mao's ogen. Haar natuurlijke ritme was echter ontspoord geweest toen ze voor de eerste keer sinds een lange tijd in een normaal bed had kunnen slapen. Het was veel moeilijker om uit een goed liggend bed wakker te worden.
Hoewel Mao niet echt een natuurliefhebber was, verkoos ze het gezelschap van het groen boven die van de stad. Al was het maar om de stilte. Toch had de stad iets verleidelijk. Er waren zoveel meer dingen te doen en momenten te beleven. Dat kon moeder natuur amper voorbijgaan!
Ze genoot van haar omgeving en de rust die het uitstraalde, maar toch kwam er een moment waarop de stilte ondraaglijk werd. Ze was een druk meisje en lusteloos toertjes lopen stond niet in haar woordenboek.

"Zo... hoe lang zit je al in een band?" vroeg Mao in de hoop de eeuwige stilte te doorbreken. Een saaie, inleidende vraag, maar hopelijk wel de juiste om een gesprek te beginnen.

Zo, dat was inderdaad snel gevorderd. In vier jaar tijd kon veel gebeuren, maar Mao wist met zekerheid te zeggen dat ze hem dat niet na zou kunnen doen. Ze dacht na over wat zij sinds haar twaalfde bereikt had. Niet veel groots. Toch niet in de mate van Mikaru... tieneridool worden.
Mao had de hele tijd naar de grond gestaard, af en toe opkijkend om na te gaan waar ze waren. Toen ze voor de vijfde keer opkeek, merkte ze op dat Mikaru gefocust was op iets in de straat. Met een reflex volgde ze zijn blik, om uiteindelijk het schouwspel te zien dat hij ook zag. Alleen snapte Mao er niks van. Ze keek hem vragend aan, wenkbrauwen opgetrokken. Toen hij haar om een gunst vroeg, besefte ze dat er waarschijnlijk iets mis was.

"Uhm... hangt ervan af. Wat is er?"

Hmm... Mao zag er het nut niet echt van in - als zij in hun plaats was, zou het haar in ieder geval niks kunnen schelen - maar haalde haar schouders op. De meisjes waren al serieus onder elkaar aan het giechelen en aan het fluisteren. Het zou niet lang meer duren voor ze voor Mao's neus stonden. Ze merkte de kleine mus die op het linkermeisjes' schouder rustte op, en dacht meteen aan haar eigen kompaan. Yuki was al tijden weggeweest! Meestal verbleef hij graag in Mao's buurt, maar misschien was deze nieuwe omgeving teveel geweest voor hem. Rondneuzen was nodig voor de nieuwsgierige panter. In ieder geval nodig om territoriale veiligheid te bekomen.

"Hah! Doe maar. Als het je van dienst kan zijn..." lachte Mao luidop. "Zolang je maar niet met heel je gewicht op me steunt, want dan zak ik in elkaar."

Veel snapte Mao niet van de gebaren van de jongen. Ze was is de war, en besloot maar te zwijgen en de hele zaak te negeren, om zo vernedering te voorkomen. Soms wist Mao niet wat ze moest denken van Mikaru's vriendelijkheid. Kon iemand dan eeuwig vriendelijk blijven? Glimlachen? Een leven vol goede karma? Dat leek haar onwaarschijnlijk. Zelfs haar broer had last van slecht humeur, en dat was heel uitzonderlijk. Mao zelf was amper vriendelijk te noemen. Te spontaan voor sommigen, te luid voor anderen en voor nog andere buitenstaanders, te egoïstisch. Ja, het klopte. Dat was dan ook de reden waarom Mao zo machteloos stond tegenover Mikaru. Hij gedroeg zich bijna onnatuurlijk volgens Mao's normen en ze werd er redelijk geïrriteerd door. Of nee - niet geïrriteerd. Zo'n gevoel kon je amper irritatie noemen. Ze wou gewoon weten of Mikaru's voorgedane karakter fake was. Een façade voor wat eronder lag. Haar nieuwsgierigheid was amper onder bedwang te houden.

"Is dat zo...? Dan heb je vast al eens een uitbarsting gehad, nee? Wat kan je anders doen als tientallen meiden op je afrennen?" constateerde Mao.

Zo. Hij werd dus wel kwaad. Waarom kreeg Mao dan een andere indruk? De zorgeloosheid in Mikaru's aura was veranderd. Niet veel, slechts een tikkeltje. Maar wel genoeg voor Mao om het op te merken. Met een schuingebogen hoofd keek ze geïntrigeerd naar de golven die Mikaru's contouren aannamen. Aura's bestuderen was iets heel rustgevend op één of andere manier. Precies alsof je doelloos voor je uitstaarde - met zicht op een grote oceaan. Haar tijdsbesef stopte, en de automatische beenbewegingen evenzeer. Dat ze al bijna bij de uitgang van het parkje waren gekomen interesseerde haar niet langer. Als ze nu eens gewoon zijn gedachten zou kunnen lezen... heel even maar. Dat zou een heleboel vragen beantwoorden. Voorlopig moest ze het er maar bij laten.

"Ik vind dat je me te snel vertrouwt," mompelde Mao. "Je kent me niet. Je weet niet wie ik ben. Wat ik gedaan heb. Maar je laat me wel zomaar bij jou in huis wonen - ik heb er niks op tegen hoor - maar ik vind het gewoon raar."

Een glimlach vormde zich op Mao's gezicht. Hah! Dus hij kon ook geïrriteerd worden. Hoe raar het ook klonk, ze vond mensen een heel stuk leuker als ze de slechtere kanten kende. Mao's karakter hield verveling in, en ze wist wat ze kon doen als die verveling eenmaal zijn limiet had bereikt. Als haar mensenvriendelijkheid niet hielp om haar leven te boeien, dan koos ze de volledig andere richting, en haalde ze gemene streken uit. Een leven vol kalmte en rust boeide niet. Wat Mao zocht was spanning - in tegenstelling tot Yuki, die er alles aan deed om veilige havens op te zoeken. Mao rende Mikaru bij, tot ze weer naast hem stond, nog steeds met een grijns op haar lippen geplakt.

"Ga je me helemaal terug naar het bos laten lopen, terwijl je me eerst uitnodigde bij je te leven? Best wel gemeen voor zo'n geliefde zanger." voegde ze eraan toe met een lacherige ondertoon.

Ze zag Yuki vlak bij de uitgang zitten. Zo kalm als een zalm staarde hij Mao aan terwijl ze in de binnenste zak van haar trui rommelde. Pas toen hij doorhad wat ze precies aan het doen was, holde hij op haar af. Die kleine roze snoepje die Mao meesleurde waren één van de weinige dingen die de panter uit zijn concentratie konden halen. Bijna giechelend stopte Mao één van de snoepjes in Yuki's mond, waarna hij spontaan in zijn welpjesvorm veranderde - helemaal beïnvloed door de lekkernij. Met haar linkerarm hief ze het pantertje op - die trouwens rustig verder sabelde - en draaide ze zich naar Mikaru.

"Ook eentje? Of ben je nog te boos over mijn speculaties..." vroeg ze met een knipoog.