Walking in the forest

Een zwart gekleedde jongen met paarse tekens op zijn gezicht liep over het pad heen dat hen door het bos zou leiden. Op zijn rug hing iets in verband gewikkeld, het enige wat zichtbaar van dat iets was, was een bruine haarbos. Naast de jongen liep een kat, deze kat was vele groter dan een normalere kat. Je kon hem kwa grootte vergelijken met een leeuw. De kat had net zoals de jongen een zwarte muts op en paarse figuren waren ook op het gezicht van de kat te zien. Kakara keek af en toe vanuit zijn ooghoeken naar Kankuro. Kakara en Kankuro zagen elkaar als broers, ze waren altijd bij elkaar en ze waren precies hetzelfde.
Kankuro zuchtte eens diep, het was stil in het bos. Niet dat dat niet fijn was, ja het was fijn. Maar toch snakte Kankuro er naar om iets te beleven. Kakara merkte dit dan ook en de kat vertoonde een klein grijnsje op zijn bek. ''Je wil weer iets te doen hebben of niet?'' Vroeg de kat aan Kankuro en Kankuro keek hem op dat moment dan ook droog aan. ''Ja, dat wil ik ja.'' Antwoorde hij kortaf en hij slaakte een diepe zucht. Hij verwachtte hier niet zo snel iemand anders tegen te komen, maar als er hier toch iemand kwam dan zou dat fijn zijn.

Een meisje met blauw haar en blauwe ogen liep ook rond. Ze rende vrolijk naast haar vliegende draakje en grinnikte. Opnieuw riep het draakje vrolijk naar haar. "Go Lila" giechelde hij. Lila grinnikte en rende sneller. Vaak trainde ze voor de loopwedstrijden. Ze hijgde en stopte weer. "Dat was leuk" zei ze en haalde eens diep adem. Pixy knikte en keek rond. Hij vloog rustig verder naast haar en zag toen een jongen en een grote kat. Lila keek even achterom en zag ze toen ook. "Nog meer kinderen" zei ze grinnikent en liep erheen. "Hoi" zei ze vriendelijk tegen de jongen. "Ik ben Lila en dit is Pixy" zei ze rustig en glimlachtte. Pixy knikte en ging daarna op haar schouder zitten. Lila keek even en keek dan naar de jongen en zijn kat.

Kankuro deed zijn handen in de zakken van zijn broek en hij slaakte weer een diepe zucht om de stilte te verbreken. Toch duurde de stilte niet lang meer want Kakara leek iets gezien te hebben. Het dier keek met een strakke blik voor zicht uit en Kankuro volgde zijn blik. Kankuro merkte een meisje met een vreemd beestje op dat hun richting op kwam. Waarneer het meisje bij hun kwam zei ze hen meteen gedag en stelde ze haar zelf en haar beestje voor. ''Hoi'' Antwoorde Kankuro kortaf. Hij merkte wel weer dat hij Kakara in de gaten moest houden. Kakara leek het vliegende beestje namelijk wel interessant te vinden, misschien wel iets té interessant. Kankuro deed dan ook een stap opzij zodat hij dichter bij Kakara stond en hij keek deze dan ook voor kort met een scherpe blik aan. Daarna richtte hij zijn blik weer gewoon op het meisje dat 'Lila' scheen te heten. ''Mijn naam is Kankuro, en de big cat hier is Kakara.'' Antwoorde Kankuro op de woorden van Lila en hij glimlachtte dan even flauwtjes naar haar.

Lila grinnikte en keek naar de kat. "Ja inderdaad hij is groot" zei ze met een grijnsje. Ze zag dat Kakara wel heel erg vaak naar Pixy keek. Natuurlijk had het diertje het door en bleef zitten. Natuurlijk zou hij wegvliegen als de kat iets zou doen. Lila keek naar Pixy en grinnikte. "Niet bang zijn joh" zei ze en pakte hem op. Ze krabbelde hem over zijn kleine kopje en grinnikte. Pixy kroop uit haar handen en gin op haar schouder zitten. "Fijn" zei hij droogjes. Lila glimlachtte en keek dan weer naar de jongen.

Kankuro keek haar met een droge blik aan, maar hij straalde ook kalmte en vriendelijkheid uit. Hij was een persoon die erg gezellig kon wezen, maar ook sarcastische en droge opmerkingen kon hij wel maken. Hij hoorde dan haar woorden die ze tegen haar beeste zij en een licht grijnsje verscheen op zijn mond. ''Dat beestje kan maar beter wel bang zijn.'' Zei Kankuro dan droog tegen haar en zijn blik schoot dan weer naar Kakara. Op het moment dat Pixy weer op de schouder van Lila ging zitten sprong Kakara ineens naar voren. Hij wou het beestje dan grijpen maar nog voor dat de kat in de buurt van Lila kon komen had Kankuro de kat bij zijn nek vast. Kankuro had zijn arm om de nek van Kakara heen geslagen en hij deed dan een stap naar achteren zodat Kakara mee ging. Hij liet Kakara dan weer los en ging voor hem staan en hij deed zijn handen weer in zijn broekzakken. ''Ik had je nog gezegt te gaan eten vanochtend, blijkbaar heb je dat niet gedaan, en dan stort je je nu maar op iemand anders zijn dier.'' Zei Kankuro droog tegen Kakara. De kat keek hem geirriteerd aan en rolde een keer met zijn ogen. ''Wat kan jou het schelen als ik iemand anders zijn dier pak?'' Bromde de kat tegen hem. ''Nou veel zoals je ziet.'' Antwoorde Kankuro droog en hij draaide zich dan om en keek Lila en Pixy met een flauwe glimlach aan.

Lila keek hem aan en zweeg even. De kat was dus deels gevaarlijk voor Pixy. Pixy werd daarom ook erg onzeker. Lila schrok toen hij naar hun toesprong en stapte snel achteruit. Ze slikte en keek de twee aan. Pixy schrok ook en vloog snel een boom in. Daar bleef hij best nu maar even zitten. Lila keek Pixy na en dan weer naar de twee. "Euhm" zei ze stil. "Pixy kan dus maar beter oppassen" zei ze droogjes en keek kort naar de kat. Ze keek dan weer naar Kankuro. Ze hoopte maar dat de kat haar diertje nooit te pakken kreeg want dan zou zijzelf lijden.

''Dat moet hij zeker.'' Antwoorde Kankuro er kortaf op en hij richtte zijn blik dan voor kort op de boom van waar het diertje zat. ''Sorry daarvoor, hij is een echtte kat dus iets wat vliegt staat hem wel aan.'' Zei Kankuro dan tegen haar en hij keek haar dan ook weer aan. Hij bekeek haar dan eens goed want daar had hij nog niet de kans voor gekregen door Kakara. Nu hij beter keek zag hij dat het meisje zeker wel wat jonger was. Minstens 1 of 2 jaar jonger, of misschien nog wel meer. Kankuro sloeg dan zijn armen over elkaar heen en hij merkte vanuit zijn ooghoeken dat Kakara zijn aandacht nog steeds op Pixy had. Kankuro gaf dan een tik tegen de kop van de kat en deze keek geirriteerd op. ''Moest dan nou weer?'' Vroeg de kat geirriteerd aan hem. ''Ja dat moest..'' Antwoorde Kankuro dan droogjes en hij grijnsde even lichtjes.

Lila keek hem aan en luisterde naar het gesprek. Ze keek dan naar de twee en grinnikte even. "Jullie lijken echt op elkaar" zei ze met een flauwe glimlach. Pixy keek even vanuit de boom en grinnikte kort. Hij twijfelde even en vloog weer naar Lila. Hij kon nooit ver van haar blijven, daarvoor waren ze veel te hecht met elkaar. "Lila" zei hij zacht en kroop tegen haar aan. Lila keek en aaide hem over zijn kop. "Pas maar op" zei ze rustig tegen Pixy en keek dan rustig weer naar de twee.

Kankuro keek Lila met een licht grijnsje aan toen ze zei dat hij en Kakara op elkaar leken. ''We zijn broers dus dat is logisch.'' Antwoorde Kankuro rustig op haar woorden. Sommige mensen hadden hem raar aangekeken toen hij dat had gezegt, want Lila was niet de eerste die had gezegt dat hij en Kakara op elkaar leken. Ze leken niet alleen kwa uiterlijk op elkaar maar ook kwa karakter. Ze waren even koppig en eigenwijs, en ook sarcasme konden ze wel kwijt. Plots begon Kakara zacht te grommen en Kankuro keek met een zucht naar hem. Het was hem dan ook niet ontgaan dat Pixy inmiddels weer terug naar Lila was gegaan. ''Ik naai die bek van je nog eens dicht.'' Mompelde Kankuro tegen Kakara en deze keek dan ook vaagjes op. Kakara draaide zich dan om en hij ging zitten. Zo zat hij met zijn rug naar hun toe en hoefde hij het vliegende beestje dus ook niet te zien. Kankuro grinnikte even en hij keek Lila dan weer even rustig aan.

Lila glimlachtte. "Ja dat is logisch" zei ze met een grinnik. "Dat is ook bij mij en Pixy" zei ze met een glimlach en knuffelde het draakje. Pixy vond het altijd fijn geknuffeld te worden. "Inderdaad we houden allebei van lopen. Ook al vlieg ik" zei hij met een grinnik. Lila knikte en keek dan even naar Kankuro en Kakara. Ze vond het soms echt grappig naar die twee te kijken. Ze glimlachtte even en keek dan kort naar Pixy. Dan keek ze weer rustig naar Kankuro.

Kankuro grijnsde even lichtjes bij het horen van de woorden van Lila. Dit was de eerste keer dat hij zoiets hoorde, ach het meeste van de tijd kwam hij meer volwassenen tegen en die waren natuurlijk niet meer zo gehecht aan hun diertjes. Kankuro was alleen nooit van plan zoiets te laten gebeuren. Zelfs al was hij volwassen dan zou hij nog eeuwig van Kakara houden zolang dat kon. En ookal raakte Kakara soms wat geirriteerd door Kankuro, de kat voelde precies hetzelfde. Hij zou Kankuro nooit alleen laten en Kakara slaakte dan een diepe zucht. ''Sorry dat ik zo deed.'' Zei Kakara uiteindelijk tegen Pixy en hij draaide zich op dat moment dan ook om. De kat keek het diertje aan en vervolgens keek hij Kankuro ook even aan. Kankuro liet een klein glimlachje op zijn mond verschijnen en hij knikte dan kort naar Kakara om te laten merken dat Kakara daar goed aan had gedaan. Hij aaide het dier dan een keer over zijn kop heen en hij keek Lila vervolgens weer rustig aan.

Lila glimlachtte en keek kort rond. Ze gaapte even en werd een beetje moe. Ze keek kort naar Pixy en dan naar de andere twee. Pixy keek op toen hij de woorden hoorde en grinnikte. "Niet erg joh" zei hij en vloog even rond iedereen. Hij kroop dan in de capuchon van Lila en ging daar slapen. Lila schudde haar hoofd en grinnikte. "Slaap maar kleine Pixy" zei ze zoet en keek dan weer rustig naar de twee.