Anyone kidnapped?

Mikaru rende richting het grensgebied en keek even naar de lucht. Hij zag zijn dier vliegen. Mikaru keek naar de uil die wat groter was dan normaal en glimlachte. De zwarte uil keek terug. Ze waren beide voor hetzelfde doel hier. Het checken of er niemand ontvoerd was. Hij keek strak naar het grensgebied. Het werd langzaam donkerder en ineens stopte hij met rennen. Hij merkte de aanwezigheid van iemand. De uil landde op de schouder van Mikaru en beide werden ze onzichtbaar. Ze speurde de omgeving af. Alleen voor elkaar waren ze zichtbaar en dat zou voordelen op leveren. Mikaru ging op zijn hurken zitten en sloot zijn ogen. Hij sloeg zijn hand op de grond en zag een ander beeld. Hij zag alles in het blauw en kon de aura van ieder leven wezen ontdekken. Hij opende zijn ogen en ging recht staan. Zijn ogen waren gericht op een bosje en hij bleef er naar kijken. De uil vloog, terwijl hij nog steeds niet te zien was, naar de tak boven het bosje en Mikaru keek er strak naar.

Mauromír zat op een boomstronk midden op een open plek, die omringd was met struiken. Hij schoof de leesbril hoger op zijn neus en sloeg een bladzijde van het boek dat hij in zijn handen had om. 'Spiritualiteit; oog van de toekomst', een boek over - uiteraard - toekomstvoorspellingen. Puffin, zijn papegaaiduiker, had zijn grotere gedaante aangenomen en keek vanaf een hoge tak uit over het grensgebied. Zijn zwarte kraaloogjes waren tot spleetjes geknepen, om ieder bewegend silhouet aan de horizon van de camouflerende bomen te onderscheiden. Ook al nam zijn Baas veel te vaak een pauze, ze hadden nog steeds een belangrijke taak die vervuld moest worden. Zuchtend keek Puffin achterom; in de laatste uren had Mauromír nog niets anders gedaan dan gelezen. Zijn intelligente kant had vandaag waarschijnlijk besloten om de overhand te nemen. Jammer dat ook die persoonlijkheid van Mauromír niets uitvoerde. Zodra Puffin zich weer terugdraaide, zag hij in de verte iets bewegen - heel even maar, toen leek het verdwenen te zijn. 'Ik vermoed dat we nu echt moeten oprukken,' waarschuwde hij op een ernstige toon, maar Baas leek niet te luisteren. Puffin wipte ongeduldig van de ene op de andere poot op en neer - toen spreidde hij zijn vleugels en nam, terwijl hij er heen vloog - wat hoogte aan in de hoop minder op te vallen. Zodra Mauromír er zeker van was dat zijn Dier uit het zicht was, nam hij de bril van zijn neus en wierp grijnzend een blik op de kale tak waar Puffin zojuist nog had gezeten. Mooi, als hij hem het analyseerwerk liet doen kon hij rustig verderlezen.

Puffin cirkelde intussen met oplettende ogen boven de plek waar hij dacht iets gezien te hebben. Hij draaide zijn kop opeens met een ruk opzij toen hij iets in zijn ooghoeken zag bewegen. Dat was.. een meisje? Hij vroeg zich af of zij het was die hij aan de horizon had gezien. Nee, dat kon niet; hij was er zeker van dat het er twee waren. Misschien was het tweede silhouet haar Dier geweest? Tijd om terug naar de Baas te keren. Toen hij neerstreek op Baas zijn schouder om hem het nieuws te vertellen, sloeg Mauromír hem met een ruwe beweging weg. 'Ik lees!' Puffin fronste maar liet zich niet uit het veld slaan. Hij bleef mooi zitten. 'Iemand in ons grensgebied,' lichtte hij zijn Baas gedwee in. 'Twee stuks. Wellicht Kinderen.' Mauromír liet de bril in de zak van zijn lange jas glijden en klapte zuchtend het boek dicht. De plicht roept. 'Meh, ik hoop dat het een jonkie is. Heb ik nog wat plezier tijdens het kidnappen,' zei hij terwijl hij met een hand door zijn haar streek en de open maar beschutte plek verliet. Met zekere passen en met het boek onder zijn arm liep hij steeds dichter naar de andere grens toe.

Dustin liep samen met Misty door de bomen. Misty was een lieve naam maar het paste helmaal niet bij een grote en sterke tijgerin. Ze liep met grote stappen voor Dustin uit. De witte tijger viel aardig op in de kale bosjes. Dustins ogen keken wat vaagjes voor zich uit. Hij luisterde goed naar alles wat hij hoorde. Hij hoorde in de lucht iets vliegen. Dat boeide hem niet zo. Hij hoorde ergens iets vallen. Hij draaide even z`n hoofd om. Maar hij zag niets. Ook hoorde hij iets vaag praten maar daar reageerde hij niet op. Misty in tegendeel ging overal achter aan. Ze zag de uil boven zich vliegen en haar blik viel op een meisje die een schram had op haar wang. Ze liet een brul horen maar Dustin reageerde er niet op. Koppig schudde Misty haar hoofd. Ze zag ineens een papegaaiduiker. Ze keek naar het diertje en brulde weer. Maar weer reageerde Dustin niet. Hij was diep in gedachte verzonken en liep gewoon door alles heen. Bosjes, grassen, struiken het maakte hem niets uit. Hij keek voor zich uit en besloot om te kijken of hij iets kon vinden dat hem boeide.
Misty liep naar Dustin toe en duwde hem richting de mensen. Geirriteerd draaide Dustin zich om. ,,Misty laat me!" Schreeuwde hij boos naar de tijgerin. De tijgerin keek beledigt en liep een stuk van hem weg. Ze besloot achter de papegaaiduiker aan te gaan. Ze sprong over een verotte boom en wierp haar blik op de papegaaiduiker. Dat was niet het enige, ze zag een andere jongen met blond haar hij las een boek. Ze rolde met haar ogen. Boeken.. Ze vond het maar niets evenals haar baasje. Ze bleef kijken wachtend op wat ze zouden gaan doen.

Een meisje met zwarte haar en paarse ogen belandde opeens naast Mauromir. "Zozo, wie we heir hebben" zei ze met een valse grijns op haar gezicht. Ze keek even naar de kat die haar gevolgt was. Kovu ging zitten en keek even naar de anderen. Hij wilde miauwen maar Kathy gaf nog een trap. "Zwijg" fluisterde ze dreigend. Kathy richtte haar op Mauromir. Hij werktte voor haar pleegvader dus hij moest haar wel herkennen. Over Kankuro's ontsnapping zei ze maar niets. Hij wist het vast niet dat ze hem gelokt had. "Nog iemand kunnen ontvoeren?" vroeg ze kalm en grijnsde even. "Ik heb bijna iemand kunnen meelokken maar iemand kwam hem helpen, maar die persoon heb ik blinhd gemaakt " zei ze vals en grijnsde. Daarna richtte ze haar op de rest terwijl ze op antwoord wachtte.

Ook Danny liep ergens rond en voelde twee bekende aanwezigheden. Hij grijnsde lichtjes en liep kalm naar de twee. "Hallo" zei hij kalm en grijnsde. Hij keek de twee aan en knikte even naar Kathy. Hij keek even rond maar zag zijn draak nergens. Hij haalde droog zijn schouders op en keek naar de twee. Hij hoorde de vraag van Kathy. "Ja Mauromir, nog geen prooi?" vroeg hij met een grijnsje en keek hem aan. Hij had zijn klauwen helemaal ingetrokken dus kon hij zijn handen rustig in zijn broekzakken steken.

Dustin hoorde nu meerdere stemmen. Hij liep naar Misty toe en zag drie personen. Z`n felle blik keek de drie aan. Hij rolde even met z`n ogen en probeerde Misty mee te trekken. ,,Mee komen!" Siste hij woedend tegen haar. Z`n ogen keken emotieloos op dat felle na. Misty weigerde en bleef kijken naar de papegaaiduiker. ,,Gotver Misty en nou kom je mee!" Zei hij woedend. Het leek of de woede de draak in z`n nek liet op lichten. Een seconde bijna onzichtbaar...

[inspiloos i know]

Kathy grijnsde even en keek op toen ze wat hoorde. Ze zag Danny en grijnsde. "Hey" zei ze kalm tegen hem. Ze zag dat hij knikte en grinnikte kort. Ze wachtte nog steeds op antwoord en ook Danny wilde het weten. Ze keek kort naar de twee en dan naar Kovu. Hij lag daar maar. Kathy rolde met haar ogen en zag in de verte een jongen. Hij hoorde wat hij riep en herkende hem. Het was Dustin! Ze keek naar hun en zweeg verder.

Dustin rolde met z`n ogen. ,,JEZUS, Misy je bent ondragelijk." Hij sloeg met z`n hand tegen z`n hoofd. Z`n bruine haren weerkaatste mee met de klap. ,,Weet je wat blijf jij maar lekker zitten." Zei hij pissig en liep naar een van de bomen. Hij ging in de schaduw zitten en sloot z`n ogen. Hij hoorde Misty brullen maar besteede er geen aandacht aan.
Ondertussen liep Misty naar een van de twee bekende figuren toe. Dat was Kovu. Ze rook even aan hem en keek opzij. Daar zag ze Kathy en nog 2 andere jongens. Ze wierp daarna een blik op een ander meisje. Ze keek fel naar haar toe en keek toen weer naar de rest.

Voor Mikaru ging alles erg snel. Hij keek naar de struiken waar iemand omhoog kwam. Boven hen vloog een papegaaienduiker en zijn meester die hun richting op kwam. Een kind die op de richting van de man op kwam. Mikaru kon een slechte aura bij hem ontdekken. De tijger leek ook niet gerust. Ook zijn uil was er niet gerust op. Mikaru keek naar het meisje maar kon moeilijk opmaken of ze slecht of goed was. De derde jongen die er bij kwam was voor hem al duidelijk genoeg. Hij was een ontvoerder. Mikaru ging tegen de boom staan die het dichtst bij Dustin stond. Zijn uil vloog rustig rondjes boven de slechte tweetal. Mikaru keek naar Dustin en wachte even af.

Kathy keek naar Misty en glimlachtte. "Hey Misty" zei ze kalm. Kovu miauwde zacht en keek naar Misty. Kathy grijnsde kort en keek heel even naar Dustin. Daarna zag ze de jongen, duidelijk een helper. Een valse grijns verscheen op haar gezicht en haar paarse ogen lichtten kort op. Ze had voor een kind best grote krachten. Als hij hun wat zou doen had ze al meteen een goede truc. Ze veegde een lok uit haar gezicht en richtte haar dan kalm weer op Mauromir en Danny.

Dustin merkte dat er iemand vlakbij hem was. Hij opende z`n ogen en keek om zich heen. ,,Wat mot je?" Vroeg hij bot. ,,Ik weet dat je er bent dus je kan tevoorschijn komen." Zei hij tegen Mikaru. Z`n blik keek relaxt vooruit en hij wachte op antwoord. In z`n ooghoeken zag hij dat Kathy aangelopen kwam.
Misty begroette Kathy met een vrolijke brul. Ze ging achter haar aan toen ze opweg was naar Dustin. ...

Kathy hoorde de groet en gaf Misty een aai. Ze voelde de aanwezigheid van de helper en snoof. Ze had de pest aan helpers. Hij moest maar niets gaan proberen. Ze floot en Kovu kwam meteen aangelopen. Hij ging zitten en miauwde even naar Misty. Kathy keek er even nar en rolde geirriteerd met haar ogen. Daarna keek ze kalm naar Dustin. "Nog wat meegemaakt?" vroeg ze kalm en keek hem rustig maar grijnzend aan.

Mikaru merkte de botte toon van de jongen maar zei er niets op. Hij sloot voor kort zijn ogen en glimlachte. Hij was hier niet om vijanden te maken. Hij was hier om te controleren. Toch had hij bij het meisje niet zo'n goed gevoel. Haar aura was voor hem ook erg onduidelijk. Mikaru keek gespannen naar de twee. Ze leken elkaar te kennen. Ook had hij het gevoel dat het meisje best grote krachten had voor iemand van haar leeftijd. Zijn blik ging even naar de twee ontvoerders.

Kathy voelde de aanwezigheid en snoof licht. Kovu ging liggen en legde zijn kop op zijn poten. Kathy keek kort naar Kovu en dan naar Dustin en Misty. Ze dacht even aan haar pleegvader en keek rond. Ze keek kort naar Mauromir en Danny. Ze grijnsde en keek weer naar Dustin. Ze raakte steeds meer geirriteerd door de aanwezigheid..

@Lila: Min. 3 volle regels! 2de waarschuwing

Puffin schrok zich een ongeluk toen er plotseling een witte tijger op hem af kwam gesprongen. Met een duikvlucht snelde hij terug naar Mauromír, die verveeld zijn arm in de hoogte stak waar hij op zou kunnen landen. Zijn toevluchtsoord. Zijn bescherming. Het meisje in de verte waar Mauromír zich zo op gefocust had, leek hem ook te hebben opgemerkt en stond op het punt om zich om te draaien. Mauromír bedacht zich wat ze zou kunnen doen. Wegrennen of tegenwerken? Hij hoopte op het eerste, kat en muis-spelletjes waren een groots plezier voor hem, al was een tegenwerkend Kind - als het dan al een Kind was - toch ook lachwekkend. Mauromír schrok uit zijn gedachtes op toen hij plotseling een stem naast zich hoorde. Zuiver, als dat van een meisje. Met een geërgerde blik keek hij op een kleiner gestalte neer. Kathy, de dochter van de Meester. Fijn. 'Bijna,' antwoordde hij nuchter. Hij staarde naar het punt in de verte waar hij voor het laatst zijn prooi gezien had. Dat dwaze Kind was nergens meer te bekennen. 'Maar dankzij jouw nutteloze begroeting is dat rotKind me ontlopen.' De vingers waarmee Mauromír het boek onder zijn arm omklemde, trokken zich krampachtig samen. Er had zich nog een persoon bij hen gevoegd. Iemand die aan zijn kant stond, dat wel, maar hij werkte veel liever alleen. Mauromír snoof zodra hij Danny's vraag hoorde. Bemoeizuchtige tieners!

'Ah!' bracht Puffin verrast uit. Een jongen had zich laten zien. Vast een Kind. Zijn tijger kwam naarmate dichterbij, waardoor Puffin verwoedde pogingen deed om zich in de jas van de Baas te verstoppen. Mauromír krabde zich even in zijn haar zodra hij zag dat Kathy de jongen leek te kennen. Hij keek even naar het tafereel, maar keek toen plots met een ruk omhoog. Er was daar iets wat hem niet aanstond, hoog boven hen in de lucht.

Kathy grinnikte en vond het altijd grappig om hem te plagen. "Aw wat zielig" zei ze droog en rolde met haar ogen. Ze keek hem aan en grijnsde. "Neem toch die helper die ik voel" zei ze kalm en grijnsde. Ze gaapte en keek naar Puffin. Ze begon te lachen en keek dan naar Misty. Ze gaf de tijger nog een aai en keek naar Dustin die best stil was. Ze haalde haar schouders op en verveelde haar dood. Ze wilde ook een prooi om haar zwarte magie op te gebruiken. Ze keek kort naar Kovu en dan weer naar de anderen.

Mauromír had zijn blik nog steeds op de lucht gericht, al was er nu overduidelijk irritatie in zijn blauwe ogen te zien. Als die troel haar mond nu eens hield met haar eindeloze geplaag! Hij wist nu wel dat hij bekend stond als de grootste dwaas bij haar vader, maar dat vond hij nog geen reden dat iedereen zomaar tegen hem kon zeggen wat ze wilden. Daarom had hij ook een absolute hekel aan zijn ontvoerder 'collega's', om ze zo maar te noemen. Mauromír scheurde zijn ogen van de hemel af en haalde uit de binnenzak van zijn jas een klein, zwart notitieboekje tevoorschijn, dat hij ergens in het midden opensloeg. Zwijgend pakte hij Kathy's kin met zijn duim en wijsvinger beet en draaide haar gezicht in zijn richting, zodat hij in haar ogen kon kijken. Daarna schudde Mauromír grijnzend een pen uit zijn mouw. 'Pikzwart, jouw vooruitzicht. Net zo zwart als je gedrag,' zei hij zakelijk terwijl hij in het boekje Kathy's sterftedatum noteerde. Het was dat de Meester Kathy's vader was, anders had hij wel op een veel grovere manier teruggereageerd. Mauromír klapte het boekje dicht en schoof het in zijn jaszak, gevolgd door het boek over spiritualiteit. 'Die idioot heeft of een heel goede verstopplaats of kan zich zo klein maken als het walgelijke insect dat het is,' antwoordde hij op Kathy's woorden. Een Helper; leuk om ze dwars te zitten, maar Mauromírs voorkeur ging toch uit naar Kinderen. Ja, hij ging dat Kind maar eens achterna dat zich had omgedraaid zodra ze hem in het oog had. Dan was hij gelijk ook verlost van die twee hansworsten die het maar al te leuk vonden om hem de grond in te stampen.

Kathy schrok toen hij haar hoofd naar hem toedraaide en keek hem aan. Ze snoof en stapte iets achteruit. "Doe normaal" zei ze droog en rolde met haar ogen. Ze gaapte even en keek hem aan. "Ben je dom? Hij is misschien onzichtbaar?" vroeg ze droog en rolde met haar ogen. "Sukkel" mompelde ze hoorbaar en keek even naar Kovu. Kovu bleef zitten en keek naar de twee. Kathy grijnsde even en keek kort naar Dustin en Misty. Ze zweeg en keek dan weer naar Mauromir. Ze plaagde hem nu al iets minder. Ze grinnikte eventjes en leunde tegen een boom aan terwijl ze op de reactie van hem afwachtte.

Mikaru keek naar de jongen met de blonde haren. Hij grijnsde licht. Hij had genoeg gezien. Hij sprong de tak waarna hij er over rende. Je zag het alleen even trillen. Hij sprong over Mauromir heen en rende over het veld. Hij grijnsde licht. Hij werd zichtbaar voor de rest en draaide zich om. Zijn uil daarentegen ging achter hem staan maar bleef onzichtbaar. Mikaru grijnsde licht. "Een beetje kindertjes van hun ziel ontdoen. Ik dacht het niet..." mompelde hij nijdig en grijnsde licht. Zijn ogen stonden strak op de twee ontvoerders. Hij pakte een buideltje en haalde er een korreltje uit. Hij grijnsde licht. Een flits kwam en het korreltje groeide uit tot een tweetal zwaarden. Hij grijnsde en wachtte geduldig af.

Kathy hoorde de woorden en draaide haar om. "Aha daar ben je" zei ze met een grijns. Haar paarse ogen lichtten op en ze klapte in haar handen. Fel licht omringde Mikaru en maakte een paarse bol. "Probeer daar maar lekker uit te komen" zei ze met een grijns en sloeg haar armen over elkaar. Haar ogen werden weer normaal en Kovu keek. Hij miauwde iets en ging zitten. Kathy gaapte en keek dan even naar Mauromir. Oh wat hielde ze toch van die zwarte magie.

Mauromír wuifde Kathy's beledigingen verveeld weg. Hij was het nu al wel gewend. 'Zeg wat je wilt, snoes,' zei hij schouderophalend terwijl hij van haar en Danny wegliep. 'Je mag dan wel het prinsesje bij je pappie zijn, voor mij ben je niets meer dan een strontvervelend grietje. Gun me nu een kans mijn werk te doen. Je loopt in de weg.' Na die woorden gezegd te hebben, sloeg Mauromír de zoom van zijn lange jas achter zijn benen en versnelde zijn pas. Puffin had al die tijd zwijgend op zijn schouder gezeten, zijn priemende kraaloogjes wantrouwend gericht op de tijgerin. Tegelijktertijd had hij ook het gesprek opgevangen tussen Baas en Meesters dochter. Het was wijzer geweest om te zwijgen, maar hij wist onderhand wel hoe Baas in elkaar stak. Grote kans dat hij toch niet naar hem zou hebben geluisterd.

Mauromír bleef plotseling als versteend stilstaan. Van de boomtak waar hij zojuist onderdoor gelopen was, dwarrelden een paar bladeren naar beneden. Hij ving er eentje op in zijn handpalm en vermorzelde het in zijn vuist. Zoals hij had gedacht, onthulde het Kind zich achter hem. Nee, geen Kind. Aan zijn laffe woorden te horen was het een Helper. Hijzelf hoefde weinig te ondernemen: dat deed Kathy al voor hem. Mauromír draaide zich met een diepe zucht om naar de Helper die nu in een bol van zwarte magie zat opgesloten. 'Grote woorden, grote woorden,' mompelde hij, totaal niet onder de indruk van de stoutmoedige vertoning van de Helper. 'Maar laf. Dat is waarom ik Helpers haat; ze denken de held te kunnen uit te hangen, maar feitelijk zijn ze doodgewoon helden op sokken.' Puffin maakte een instemmende hoofdknik. Hij was het niet vaak eens met Baas, maar zijn gedachtegang over Helpers was exact hetzelfde.

Ondertussen was Mao steeds verder van de scene weggelopen. Amper een paar minuten geleden was het een woestijn geweest! Waar kwamen al die mensen in hemelsnaam vandaan?! Zonder nog om te kijken verplaatste Mao zich in de richting van de dorre bosjes in de tegenovergestelde richting van de onheilspellende zielen. Yuki liep enkele meters voor haar uit, af en toe stoppend en achter zich kijken om te checken of Mao hem wel volgde.

"Loop maar voort," suste Mao hem.

Het zou niet lang duren of ze zou uit het zicht verdwenen zijn...

Kathy grijnsde even bij de woorden van Mauromir. Ze gaapte en lette weer op de helper. Ze liet hem nog steeds in de paarse bol en keek naar Mauromir. "Hij is volledig van jou" zei ze kalm. "Jij kan de bol breken" zei ze kalm en knikte nog naar hem en Danny. Ze duwde Kovu even met haar voet zodat deze opstond. Ze knikte nog naar Misty en Dustin. Daarna klapte ze in haar handen en verdween ze samen met Kovu..