It's noon in the woods

Mikaru zat in de boom wat verveeld met een stel donsveertjes te spelen. Hij blies ze weg en liet ze terug komen. Ace was er niet die was namelijk op zoek naar iemand in nood. Mikaru merkte ineens de aanwezigheid van een meisje op. Hij keek rond en merkte dat ze dezelfde was die hij bij de grens had gezien. Hij herrinerde zich dat ze onder het bloed zat. Geruisloos sprong hij uit de boom en liep naar haar toe. "Gaat het weer een beetje?" vroeg hij ineens aan haar. Zijn stem klonk kalm en vriendelijk.

Mikaru hoorde haar reactie en kreeg de neiging zichzelf tegen het hoofd te slaan. Hij was toen onzichtbaar. Hij keek haar aan met een kalme blik. "Het grensgebied, ik heb je daar gezien en je zat voor een deel onder het bloed..." zei hij tegen haar. Er speelde een lichte glimlach op zijn gezicht. Ze zou misschien zijn aura hebben gezien, want dat kon hij niet onzichtbaar maken. "Maar er was een kleine kans dat je me gezien kon hebben. Ik was onzichtbaar" zei hij tegen haar en keek met kalme blik naar haar.

Mikaru keek naar Mao en glimlachte. "Ik had niet alle tijd om te kijken dus daar kan ik me in vergist hebben..." zei hij. Hij keek haar even aan en glimlachte. "Lawaai heb ik niet gemaakt. Ik heb wel voorkomen om in een gevecht te komen..." zei hij. "Nee..." zei hij kalm. "Jou heb ik niet zien aanvallen. Maar geloof me. Iedereen begint onhandig en krijgt steeds meer ervaring naarmate ze vorderen..." zei hij tegen haar. "Ik was ook niet de beste helper toen ik 16 jaar was..." zei hij met een glimlach op zijn gezicht. HIj keek even naar Yuki die gemeen naar hem keek. Hij aaide met twee vingers over zijn bolletje om hem gerust te stellen. Zelfs al wist hij dat hij het risico had gekrabt of gebeten te worden. Hij glimlachte en keek naar Mao en zweeg voor een tijdje.

Mikaru keek op naar Moa. Hij merkte dat haar aura veranderde. Naar de kleur van Jalozie. Hij merkte ook dat Yuki veranderde. Haar kortaf antwoord gaf hem een gevoel dat die aura alleen maar bevestigd werd. Het was begonnen na dat hij Yuki had geaaid. Hij keek schuldbewust naar de grond. "Sorry..." zei hij schuldbewust. Maar antwoord op haar vraag geven was geen moeilijke vraag. "Dat weet ik aangezien ik dat kan zien aan je aura..." zei hij met een lage maar toch kalme stem. Het was zijn schuld dat ze zo kortaf reageerde. Het kon niemand anders zijn. Hij draaide zijn rug naar haar toe en zuchtte even. "Nogmaals sorry..." zei hij en keek even voor zich.

Mikaru keek op toen hij merkte dat ze wat anders reageren maar wist nog niet of ze nog steeds zo jaloers voelde. "Manipuleren? Op wat voor manier...?" zei hij. "Want zo ver ik weet kan ik dat niet..." zei hij met een stem die nu wat minder laag klonk. Hij draaide zich om. Hij merkte dat Yuki spinde en keek even naar Mao. Hij wachtte geduldig op een antwoord van Mao voor hij verder ging.

Mikaru hoorde haar uitleg en dacht na. "Nee dat kan ik niet..." zei hij tegen haar. Hij merkte haar tweede vraag en de knipoog. Haar gedrag was veranderd. Althans haar aura toonde niet meer enorme jalozie. Helemaal geen zelfs. Hij glimlachte naar haar en keek knikte nee. "Tonen is niet nodig. Ik begrijp dat." zei hij met een glimlach op zijn gezicht.

@Lila: Min. 3 volle regels! 2de waarschuwing

Hmm... toch nog iets dat alleen aan haar toebehoorde dan.

"Juist, uh..." ze opende haar hand in de richting van de jongen, bij wijze aan te tonen dat ze zijn naam zocht.

Als ze dan toch conversatie zouden voeren, kon ze evengoed zijn naam weten. Helpers moesten uiteindelijk elkaar ook soms uit de nood helpen, en je wist nooit wanneer je een oude bekende nog eens tegen het lijf zou kunnen lopen.

Mikaru keek haar aan en merkte dat ze haar hand openende in zijn richting. Hij begreep de hint en glimlachte. Hij schudde vriendelijk haar hand. "Mikaru...." stelde hij zich voor. Hij glimlachte en keek haar aan. "En jij bent?" vroeg hij vriendelijk aan haar. Hij glimlachte en liet haar hand los. Hij ging in een ontspannen houding staan wat aangaf dat hij zich goed voelde.

@Lila: Min. 3 volle regels! 3de waarschuwing

"Mao," grijnsde ze. "En deze vent hier is Yuki."


"Zeg, hoe weet je waar je naartoe moet gaan? Als Helper, bedoel ik..."

Mikaru keek naar Mao. "Aangenaam Mao..." zei hij vriendelijk. Hij glimlachte en keek even naar de lucht. Daarna keek hij weer naar de panter bij Mao. Hij glimlachte toen hij haar vraag hoorde en keek haar aan. Het leek alsof die vraag al een tijd op haar lippen brandde. "Je hebt verschillende manieren..." zei hij. "En ieder heeft zo zijn eigen weg..." zei hij. Hij keek naar de grond en zocht een stok. Hij vond er een en pakte hem op. Hij maakte de aarde glad en tekende het land. "Je kunt het op verschillende manieren aanpakken. Je kunt wachtten tot het toeval er is en dan te hulp schieten. Je kunt het ook anders aanpakken..." zei hij met vriendelijke stem. Hij tekende in de aarde twee lijnen. Met de stok wees hij naar linkerkant. "Dit is het slechte gebied." zei hij. Hij wees het rechtergebied aan. "En stel je even voor dat dit het goede gebied is..." zei hij. Het midden was vanzelfsprekend het grensgebied. "Je kunt met je dier het grensgebied afzoeken." zei hij. Hij tekende een bolletje en een kruisje. "Neem aan dat dit bolletje jij bent. En dat kruisje is Yuki..." zei hij met een vriendelijke stem. Vanaf een kruisje tekende hij een lijn door het grensgebied dat niets oversloeg. Hij tekende vanuit het rondje hetzelfde pad alleen dan tegengesteld. In het midden kwamen ze samen. "Je spreekt van te voren een teken af. Om aan te geven dat er iets mis is." ging hij verder. "Je gaat het grensgebied zigzagend door en let om je omgeving." zei hij. "Aangezien jij aura's kan zien valt dat voor jou op als er iemand aanwezig is." verklaarde hij. "Yuki's sterke zintuigen kunnen hem daar ook bij helpen..." zei hij. Hij keek haar even aan. "Begrijp je het tot nu toe?" vroeg hij. Niet om te zeggen dat ze dom was. Alles behalve. Hij kon soms iets te snel uitleggen en dat kon nadelig zijn.

"Ja," knikte Mao. "Het enige probleem is dat Yuki me nooit alleen laat. Niet sinds... wel,... ja." Ze probeerde dat onderwerp te mijden. Het was pijnlijk en te lang geleden. Daarbij, ze had nu niet echt zin om depressief te zijn. "Alleen als ik het hem uitermate beveel zou hij het toelaten. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ook koppig, maar soms is het alsof ik het dier ben, en hij het het mens." lachte Mao.

Ze bukte zich raapte op haar beurt ook een takje op. Door zijn tekening trok ze een klein kruisje in het grensland dat hij als 'slechte' gebied had aangewezen.

"Dus jou dier zit nu hier?" vroeg ze. "Hoe kan hij jou in hemelsnaam waarschuwen, zodat jij dat hoort EN op tijd op die plaats geraakt?"

Mikaru keek naar Mao en keek haar aan. Hij merkte dat het pijnlijke onderwerp was dat er tussen kwam. Hij dacht na. Dan moest het inderdaad veranderen. "Je hoeft er niet over te praten als je niet wilt..." zei hij vriendelijk. "Zo ben ik nou eenmaal..." zei hij en keek haar aan. Hij merkte dat ze een kruisje zette in het slechte gebied en hoorde haar vraag. "Hij is daar inderdaad." zei hij tegen haar. "Dat is niet moeilijk..." zei hij tegen haar. Uit zijn borstzak haalde hij een zwarte veer dat slecht te zien was. Hij liet het aan haar zien. "Door middel van kleuren codes laten we zien wat we bedoelen..." zei hij. "Deze veer veranderd van kleur naarmate er iets is." zei hij. Op de veer waren duidelijk vlakken te zien die iets lichter waren dan de andere. "De kleur geeft mede aan hoe gevaarlijk het is...of het heel dringend is...en soms ook wie het is..." zei hij. "Alhoewel dat laatste is moeilijk..." zei hij tegen haar. Hij keek even naar de tekening en je kon duidelijk zien dat hij nadacht. Hoe zou ze dat aan kunnen pakken zonder gescheiden te worden.

Mikaru dacht na. "Er is een mogelijkheid waarbij jij en Yuki bij elkaar blijven." zei hij ineens. "Maar dat is niet zonder risico...." zei hij. "en het is gevaarlijker als je alleen en onervaren bent...." zei hij kalm. Hij keek haar aan. "Je kunt ook naar het slechte gebied gaan en zonder te zien kijken of er iemand in gevaar is.." zei hij tegen haar. "Al kan ik dat voor jou nu nog even afraden..." zei hij. Hij keek naar Mao en glimlachte.

Mikaru hoorde haar woorden en zag haar houding. Haar aura leek wat meer te vloeien dat een strijdachtig gevoel af leek te stralen. Mikaru glimlachte. "Problemen mee? Nee hoor..." zei hij met een glimlach en keek haar even in haar ogen. "Ik ben bereid om samen met jou te werken..." zei hij en nu gaf hij haar een knipoog. Hij legde zijn hand op haar schouder om haar laatste woorden. "Geloof me. Er is heel wat voor nodig om mij lastig tevallen..." zei hij met een vriendelijke stem en op zijn gezicht speelde een glimlach.

Mikaru keek naar Mao en hoorde haar woorden. Hij glimlachte. "Zeg heb jij misschien nog een plaats waar je kunt overnachten?" vroeg hij met een vriendelijke toon. Hij keek naar Yuki en glimlachte. Hij had iets van jaloezie. Mikaru keek even opnieuw in de ogen van Mao en glimlachte vriendelijk. Ace zou er geen problemen mee hebben, althans voor zover Mikaru wist.