It's noon in the woods

Mao moest even nadenken. Ze had jaren in die hut geleefd. "Weet je," begon ze na een tijdje, "Als ik dan toch een nieuw leven wil beginnen (als helper), moet ik ook maar anders gaan leven."

Het verleden was het verleden. Hoewel het een deel was geworden van haar, moest het niet de hele tijd naar boven drijven. Zolang het herinneringen waren, was het al goed genoeg. Tijd voor een nieuwe start! Toch moest ze even terugdenken aan de hut. Er waren een heleboel dingen die ze toch liever bij zich hield.
Yuki merkte haar gedachten op, want hij begon zenuwachtig rondjes te lopen.

"Maar we moeten toch langs m'n huis gaan," legde Mao uit, "Mijn spullen,..."

Meteen begon Mao te wandelen. Ze slalomde tussen de bomen, af en toe achter zich kijkend om te kijken of Mikaru haar wel volgde. Ze herkende de bomen, de struiken, de stenen,... Naarmate ze dichterbij de hut kwamen, versnelde Mao. Yuki liep voor haar, het pas vrij makend, en veel sneller dan haar. Op een bepaald moment kon ze hem niet meer zien. Hij was vast al bij de hut. Ook geen geduld, heh?

Mao liet een zucht van verlossing toen ze het hutje tussen de bomen zag verschijnen. Ze bleef even staan en staarde naar het hout dat een plat dak vormde boven de stammen. De twee bomen waartussen de hut stond, waren verbonden door touwen, waardoor je makkelijk van de ene naar de andere boom kon komen. Het leek op een boomhut (en dat was het ook). Die werden echter niet vaak gebruikt. Alleen in de zomer, en het veel te warm was om binnen geschuild te slapen.

Vrolijk en toch een beetje melancholisch liep Mao naar de hut en opende de deur met een stamp. Het geïmproviseerde bed van haar broer stond er nog steeds, tegenover de hare. Een beetje terneergeslagen negeerde ze het voorwerp, en liep recht naar 'het keukentje'. Gelukkig kon haar broer timmeren...

Uit een holte in de grond die afgesloten was met een houten luik, haalde ze wat proviand. Gedroogd vlees, fruit, en wat gerookte vis. Niet echt het smakelijkste eten, maar voorlopig zou het wel genoeg zijn. Ze reikte Mikaru één van de zongedroogde stukjes vlees aan, waarna ze er zelf één in haar mond stak. Redelijk zout, maar wel vullend.
Vanonder haar bed haalde ze een zak. Die vulde ze nadien met wat kleren en onmisbare voorwerpen. Toen ze klaar was, keek ze nog een laatste keer naar het bed van haar broer.

Ze liep weer naar buiten, maar bedacht zich op het laatste moment en holde weer naar binnen terwijl ze: "Wacht even!" riep. Snel graaide ze het oude T-shirt van haar broer van zijn bed, en stopte het barbaars in haar tas. Klaar om te vertrekken.

"Natuurlijk is het moeilijk," constateerde Mao. "Maar ik kan hier toch niet eeuwig blijven? Het wordt nu al moeilijker om te blijven. En de helft van de tijd slaap ik buiten, omdat ik te ver afgezonderd ben van waar ik me op het moment bevind. Het is ook gewoon niet handig meer."

Dat Mao het voor hem deed was een illusie. Alles wat ze deed, was voor zichzelf. Ze zag dit eerlijk gezegd meer als een goeie opportuniteit. Het was niet alsof ze Mikaru al jaren kende... ze hadden elkaar namelijk net ontmoet. Maar om van iemand 'gebruik te maken', dat was ook niet echt het geval. Mikaru was gewoon één van die mensen die vertrouwen uitstraalden. De zachte aura sprak voor zich. Hij zag er gewoon niet uit als één van de slechten.

"Dus ja," concludeerde Mao, "Het is moeilijk, maar het is geen levensbeslissende keuze. En ik ben bereid het te doen."

Met een glimlach stond ze naast hem, haar handen om de band van haar tas gebonden en Yuki in de gaten houdend vanuit haar ooghoek. Hij was weer in een welp veranderd - een teken dat hij zich redelijk goed in z'n vel voelde en geen bedreiging zag in zijn omgeving. Raar, als je zijn karakter goed kende...