Back Home....but not Alone

De straten waren leeg, niemand te bespeuren. Alsof er een donkere gloed boven de stad hing en iedereen hem had opgemerkt. De avond was komen opzetten, en de straten werden donkerder. Op een bepaald moment sprongen de lantaarnpalen aan. Niet veel later wandelden Mao en Mikaru verder en sloegen rechtsaf in een zijstraatje. Ze had opgemerkt dat één of andere vogel hen al een tijdje volgde. Zonder zich er vragen bij te stellen, liep ze verder.
Pas bij een bepaald huis stopte ze. Mikaru haalde handig een sleutel tevoorschijn en stak die in het slot. Toen hij de deur openhield, nam Mao de flinke stap naar binnen te gaan. Ze voelde zich een indringer zo in iemands anders huis. Een onzeker gevoel bekroop haar, waardoor ze zachtjes in Yuki's oren kneep (die ze in haar armen droeg... de luie sukkel). Verbaasd keek ze naar de grote van het huis. Voor een alleenwonend iemand was het best groot! Veel groter dan de hut, in ieder geval, maar dat viel wel te verwachten. Niet echt wetend waar ze het moest stoppen, plaatste ze haar tas in de gang, waarnaar ze langzaam verder liep.

"Uh..."

Twijfelend liep ze dieper het huis in. Alles was zo verdomd schoon, dat ze bang was om iets aan te raken. Teveel schrik om het te bevuilen. Toen ze op het einde van de gang kwam, draaide ze zich om.

"Waarnaartoe?" vroeg ze.

Het was gemakkelijker gezegd dan gedaan - dat 'het jezelf gemakkelijker maken'. Na wat te hebben rondgekeken, ging Mao oncomfortabel genoeg op een bankstel zitten. Ze legde Yuki op de grond, die dan ongegeneerd opgekruld bij haar voeten ging zitten. Naar voren leunend, met haar hoofd in haar handen, bekeek ze de kamer eens. Het was strak, saai en onpersoonlijk. Je kon zien dat Mikaru hier niet veel tijd doorbracht. Stiekem vroeg ze zich toch af hoe hij zich in hemelsnaam zo'n huis kon veroorloven. Hij zag er niet echt 'oud' uit, en hij leefde alleen.
Na een paar stille minuten, kwam hij weer binnenlopen. Nu ja, hij bleef maar even staan, om een vogel binnen te laten, daarna verdween hij weer door de deur.
Die vogel - een uil, eigenlijk - vloog meteen naar wat z'n vaste stek bleek te zijn. Een stok dicht bij het raam. Yuki stond meteen recht en richtte zijn blik naar de concurrentie. Met vijandige ogen hield hij de uil nauwlettend in de gaten. Hij zag eruit als een kat die vlakbij een aquarium geduldig wachtte tot de kom omviel. De uil toonde echter niet zoveel interesse.

Wanneer Mikaru weer in de woonkamer kwam en haar drinken aanbood, stond Mao meteen recht. "Eigenlijk niet, maar kom maar op. Dan zie ik de keuken ook eens..."

Het was meer dan duidelijk dat dit huis niet vaak bewoond was. De leegte die het oproepte maakte het nog ongezelliger dan Mao's oude hut. Hoe warm het hier ook was qua gevoelstemperatuur, Mao kreeg stilletjes aan de indruk dat haar hut warmer was. Het aantal glazen, de lege ijskast en de reductie aan het aantal buitenstaande spullen duidden op een eenzaam leven. Toen Mikaru haar vroeg wat ze 'er' van vond, keek ze hem even verbijsterd aan. Ze had geen idee wat ze moest antwoorden - met al die vragen die door haar hoofd spookten. Gelukkig besloot iemand haar onbewust uit de nood te helpen. Het geluid van een telefoontje weergalmde in de keuken. Nieuwsgierig had we het gesprek gevolgd.
Garage? Repeteren? Waar had hij het in hemelsnaam over?
Haar gedachten werden - zonder dat ze er erg veel zin had - meteen omgezet in een uitspraak die ieder klein kind kon begrijpen: "Héh?"

Hij had gelijk gehad. Mao gaf dat eerlijk toe. Ze wist haar nieuwsgierigheid te onderdrukken, maar haar aura's niet. Best vervelend, dacht ze nog, dat hij ook aura's kan lezen. Ze had nooit geweten dat het zo'n 'big deal' was, maar nu ze erover nadacht,... Je aura stelt je ziel op. Als dat zichtbaar is, kan je niks verbergen. Wat waren mensen kwetsbaar...

Zwijgzaam liep Mao de woonkamer binnen. Ze had niet echt zin om iets terug te zeggen. Hij zou de hint veel gemakkelijker begrijpen als ze zweeg. Het was zijn beurt om te praten, niet de hare. Anders zou het initiatief toch nooit komen.

Handig die ouders, dacht Mao nog. Zij had alleen op haar broer moeten rekenen. Hij had meer dan drie bijbaantjes genomen om rond te komen. Eten was duur, en zijn vervoermiddel was dat zeker! Sinds hij er niet meer was, lag de last op Mao's schouders. Er waren nog een paar schulden die niet afbetaald waren, en daarvoor moest ze bijna iedere dag werken. Ondertussen had ze dat rennen van de ene naar de andere job al opgegeven. Ze werd vaak betaald voor de dienst die ze verleende nu ze helper was. Wanneer mensen erachter kwamen hoe haar financiële situatie was, kreeg ze vaak geld of eten gedoneerd. Iets wat Mao nooit weigerde.

Toen ze hoorde dat Mikaru in een band zat, trok ze even haar wenkbrauwen op. Ze had altijd gedacht dat een... ander type jongens in bands speelden. Nog zo'n cliché dus. Maar bij nader inzien kende ze Mikaru niet echt. De enige reden waarom ze hem vertrouwde, was door z'n aura. Toch prikkelde zijn verzoek haar nieuwsgierigheid.

"Natuurlijk!" zei ze meteen. Wat zou ze anders doen? Hier rondslenteren?

Dat laatste negeerde ze. Wat voelde die jongen alles toch zo snel aan!

Mao grinnikte bij het horen van Mikaru's bijnaam. Ze had haar handen achter haar rug gevouwen en staarde een beetje rond. De typische studio-achtige garage vormde heel wat meer gezelligheid dan de woonkamer en de keuken van het huis. Tevreden kwam Mao erbij staan na haar hand wat nonchalant de lucht in te hebben gegooid bij wijze van begroeting. Een kleine "Hi," kon er nog net van af. Wat ze niet had opgemerkt, was dat Yuki haar vanuit de woonkamer had gevolgd.
Zijn kleine vorm had weer plaats gemaakt voor het sierlijke, gespierde lichaam van de panter. Hij zag er redelijk verward uit bij het zien van al dat gevogelte. Hij wist niet waar hij het eerst moest kijken. Naar de nieuwkomers of hun beesten. Uiteindelijk bleef hij bij Mao's benen rondhangen, zenuwachtig en chaotisch. Mao daarentegen, kon niet wachten tot de groep begon.

Bij het horen van de eerste noten, moest Mao fronsen. Het leek helemaal niet op dat wat ze onder 'lied' verstond. Maar geduld was een schone zaak, en na wat gejengel, verbonden de noten zich in een wel verstaanbaar lied. Eerst had Mao alleen oog voor de muziek. (Ze was altijd zo geweest, aandacht spenderen aan de details en dan pas aan het geheel). Eerlijk gezegd klonk het allemaal of ze het al een keertje gehoord had. Niet echt vernieuwend - maar het was dan ook lang geleden dat ze echt geluisterd had naar een lied. En zeker naar eentje dat live gezongen werd!
Toen ze even genoeg had van de muziek, besteedde ze wat meer aandacht aan de tekst. Na een paar seconden voelde ze zich wat ongemakkelijk. De lyrics leken veel te... persoonlijk. Een onaangenaam gevoel bekromp haar. Ze wendde haar blik af van de groep toen ze opmerkte dat Mikaru staarde. Haar ogen dwaalden rond, op zoek naar een voorwerp dat ze kon fixeren. Gelukkig liet Yuki zich opmerken. Hij maakte zich zo groot mogelijk en strekte zijn kop uit tot hij er majestueus uitzag. Bij het voelen van zijn nekvel wist Mao zich te beheersen en keek ze weer op.

Het onaangenaam gevoel werd al snel ondraaglijk. Toen het lied gedaan was, kreeg de moed Mao weer te pakken. Ze walgde van hoe ze zich voelde. Het was helemaal niet zoals haar. God, ze herkende zichzelf niet eens meer! Ze ademde diep in en sloot haar ogen, maar ze begonnen direct een tweede lied te zingen. Het klonk nog onplezieriger dan de vorige. Na anderhalve minuut hield ze het niet meer uit.

"Uh.... sorry," mompelde ze terwijl ze snel de ruimte uitliep.

Even nood aan frisse lucht, dacht ze bij zichzelf, en ze sloeg een deur open. Ze had niet opgemerkt dat er een tuin vastzat aan het huis, maar nu ze het opmerkte, was ze er blij om. Hoe groot en leeg het er ook uitzag, dat huis was benauwd! Onbegrijpend ging ze op de grond zitten - ervoor zorgend dat haar korte rok mooi mee plooide. Yuki (natuurlijk had hij haar gevolgd... hij zat als een pot lijm aan haar vastgekleefd) legde zijn kop op haar schoot en spinde zachtjes. Mao wist niet echt wat ze moest doen. Ze was gewend aan haar onhandigheid en haar klunzigheid, maar dit lag helemaal anders. En dat irriteerde haar mateloos.

Verbaasd keek Mao op toen een wolk van veren voor haar verscheen. Ze had verwacht een persoon te zien, maar het bleek één van de vogels te zijn die ze daarnet uitbundig bestudeerd had. Mikaru's uil om precies te zijn. De indruk die hij gaf was precies die van z'n baasje.

Met grote ogen keek ze toe hoe de uil praatte. Het was raar geweest... Mao's dier had nog nooit gesproken en haar broer's dier al evenmin. Misschien heel vroeger, toen ze kleiner was, maar dat was zo lang geleden - dat ze het zich amper herinnerde.
Iets aan de uil sprak Mao aan. Ze haatte het en wou het niet doen, maar haar hart moest gelucht worden. Het was al zo lang geleden dat ze nog met iemand een 'echt' gesprek had gevoerd en misschien zou het toch wat helpen.

"Ach," wuifde ze zijn eerste verontschuldiging weg, "Het is zijn schuld niet. Maar..." Even moest ze slikken, maar ze ging snel verder, "De kleur van zijn aura. Weet je, er zijn onlangs veel dingen gebeurd en... ik moest gewoon even alles op een rijtje zetten. Ik denk niet dat ik... ik kan niet..." Gefrustreerd probeerde ze te verwoorden wat ze voelde, maar het was moeilijker dan ze dacht. Ervaring met relaties had ze al helemaal niet! De enige met wie ze kon opschieten, was Yuki. En zelfs hij deed heel wat dingen verkeerd in haar ogen.

Ze zuchtte diep en schudde haar hoofd: "Nee... er is niks waar je me mee kan helpen. Weg is weg. Ik zal me er ooit overheen moeten zeggen."

Mao wist niet of de uil alles begrepen had - het kon haar eerlijk gezegd niet veel schelen - maar ze was blij dat ze gepraat had en niet alles had opgekropt, zoals ze anders altijd deed. De bom in zichzelf, was klaar om te ontploffen.

Ze begreep niet goed hoe de uil in elkaar zat, maar schatte wat in. "Hoe kan hij me in hemelsnaam 'leuk vinden' als hij me niet eens kent?! Hij weet niks over mij! Ik ben een lastpost en redelijk irritant. Helemaal niet zo mensvriendelijk als hij. Natuurlijk vind ik hem leuk, maar ik denk gewoon niet dat... ja... Ik ken hem amper..."

Excuses kwamen uit haar mond geflapt. Ze probeerde goede, redelijke en doordachte argumenten bijeen te sprokkelen, maar faalde hard. Mao's broer was een tijdje geleden omgekomen. Hij had geprobeerd zijn zus te verdedigen - en dat was wat Mao dwarszat. Het was haar schuld geweest dat haar broer stierf, en ze zou het zich nooit kwalijk nemen als het iemand anders overkwam. Ze had sinds haar broers dood geprobeerd intiem contact met iemand te vermijden. De wonden waren te vers en te diep. De schrik om iemand te verliezen was te groot.

Die uil was slimmer dan hij eruitzag.

Of nee, dat was fout. Hij zag er al redelijk verstandig uit. Waren uilen dat niet? Het symbool voor wijsheid. In tegenstelling tot Yuki, die alles wel doorhad, maar toch alles moest uitproberen. Katachtigen waren speelser. Toch twijfelde je nog bij het zien van de glinstering in z'n ogen. Het was alsof hij zonder ook maar iets te doen kon spreken met eender wie. Hij glunderde.

Mao glimlachte bij het horen van de uils laatste woorden. "Ja, daar twijfel ik niet aan. Maar nu niet. Ik ben uit-ge-put!" Om te benadrukken hoe uitgeput ze was, legde ze accent op iedere lettergreep extra duidelijk neer.

"Doe maar," glimlachte Mao.

Ze zou wel zien wat de dag van morgen bracht. Er was nog zoveel te doen en zoveel over te praten. Niet alles kon in één keer gebeuren. Dat was tegen de logica en niet natuurlijk. Slaap was één van de middeltjes die hielp tegen het vele denken. De meeste mensen vallen niet in slaap van de zorgen, maar bij Mao lag dat anders. Slapen was voor haar één van de meest zorgeloze momenten in de dag. Toen ze er zo over dacht, verlangde ze steeds meer naar de knusheid van een bed.
Yuki - die niet langer wou neerzitten - was toertjes aan het lopen zodra het geluid in de garage was opgehouden. Hij was hyperactief en had nog lang geen zin in slapen.

Mao trok haar schouders op en zette zich recht. Het kon haar niet veel schelen of hij besloot te slapen of niet, voor haar was het een nood. Ze keek de uil verwachtingsvol aan, en wachtte tot hij haar de weg zou wijzen.